Als je beste vriendin sterft

Als je beste vriendin sterft Op 4 augustus 2009 stierf mijn beste vriendin na een ziekbed van een dik half jaar. Een uitgezaaide melanoom maakte een einde aan het leven van een 45-jarige kanjer van een vrouw, maar ook aan een levenslange vriendschap. En dan? Wat gebeurt er als je beste vriendin sterft? Hoe ga je dan verder? En wat heeft het sterven van een beste vriendin voor invloed op je leven?

Vriendinnen voor het leven, geboren in dezelfde straat

Vriendinnen voor het leven waren we. Opgegroeid in dezelfde straat, we gingen naar dezelfde kleuterschool en later naar dezelfde basisschool. Toen scheidden onze wegen, want zij ging naar het voortgezet onderwijs in een plaats zo’n 20 kilometer van onze woonplaats vandaan, terwijl ik in eigen dorp de Mavo volgde. Het contact bleef echter. Zij daar op de Havo, ik op de Mavo. Terwijl al die andere vriendinnetjes uit de straat niet langer vriendinnetjes waren, bleef onze relatie bestaan. We vertelden elkaar onze pubergeheimen, maar kenden bovendien elkaars geschiedenis. Bij onze wederzijdse ouders kwamen we over de vloer, haar broer was de mijne, de mijne de hare. Na 4 jaar mavo gingen we bovendien weer naar dezelfde school, want ook ik maakte de overstap naar de Havo. We gingen samen uit, zagen elkaar elke dag op school en de band bleef bestaan.

Voortzetting van een gezamenlijke geschiedenis

Na de middelbare school gingen we weer elk een kant uit. Zij naar een opleiding in Leeuwarden, ik verhuisde naar Groningen. Ik logeerde bij haar, zij bij mij. En weer werd die gezamenlijke geschiedenis voortgezet. Er waren maanden en soms jaren van minder contact, maar ook oeruiden waarin we weer heel intensief met elkaar omgingen. We gingen samen op vakantie, werden voor het eerst samen dronken, zagen van elkaar de eerste kus.

Wat bindt mensen in vriendschap

Vanzelfsprekend ga je je afvragen wat mensen bindt als zo’n lange vriendschap stand blijft houden, ondanks veranderende omstandigheden. Wij hadden er veel:
  1. Afkomstig uit hetzelfde arbeidersmilieu en dus dezelfde mentaliteit
  2. Dezelfde drang om ons te ontwikkelen, te studeren en meer van de wereld te zien
  3. Hetzelfde gevoel voor rechtvaardigheid
  4. Beide een sociaal karakter
  5. Allebeide de drang om de wereld te verbeteren
  6. De vaardigheid om urenlang, dagenlang met elkaar het leven door te nemen, te analyseren en te bekritiseren
  7. Het vermogen om te genieten. Van lekker eten en drinken, van uitgaan, van de natuur en van mooie dingen

Besef van elkaars achtergrond is niet altijd genoeg

Blijkbaar was dat bij al die andere vriendinnen niet het geval, ondanks het feit dat er met ook hen een gezamenlijke geschiedenis lag met veel besef van elkaars achtergrond. Maar de andere punten ontbraken. Zij wilden graag trouwen en kinderen krijgen, stelden weinig prijs op verdere geestelijke ontwikkeling of hadden een ander gevoel voor gezelligheid. Het maakte in ieder geval dat wij al die jaren bevriend bleven en niet zomaar bevriend, maar met een soort zielsverwantschap.

Sterkere vriendschap door ziekte, overlijden en andere narigheid

Dat gevoel werd alleen nog maar versterkt door negatieve zaken in ons leven. Een agressieve ex, liefdesverdriet, het nare ziekbed van mijn ouders en het sterven van hen binnen 3 weken, de constatering dat er bij haar een melanoom was ontdekt. De flauwekul viel op een gegeven moment helemaal weg, zo die er al was. We waren welkom bij elkaar, in elke situatie en op elk moment. Er trad een verdiepingsslag op in al die fasen. Alleen maar bij elkaar zijn met een kopje thee of een glaasje wijn maakte het leven weer mooi. Onze gesprekken gingen gewoon verder, we namen het leven nog steeds door zoals we dat altijd hadden gedaan.

Uitgezaaide melanoom; het ergste moment breekt aan

In april 2009 bleek dat de eerder al uitgezaaide melanoom terug was, maar nu op een heel andere plek. Chemotherapie had tot op dat moment de ziekte een halt toegeroepen, maar in de nieuwe situatie was dat niet mogelijk. We bereidden ons voor op het ergste.

In het licht van de naderende dood: de vriendschap blijft onverminderd

De gesprekken gingen door. Over dat ze ons moest gaan verlaten, over haar pijn, haar verdriet, het gevoel om het leven los te moeten laten. Ik plukte aardbeien voor haar van de tuin, kookte een pastaatje en zat verder aan haar bed. Met een boekje, gewoon met een praatje, even een kopje thee. Alles werd gezegd, maar dat was daarvoor eigenlijk ook al wel het geval. Toen de pijn veel te hevig werd, kreeg ze allerlei behandelingen. Eerst werd de ene helft van haar lijf lamgelegd, vervolgens de andere. Controle over haar lichaam had ze bijna niet meer, maar des te meer over haar geest. Zelfs de morfine, in grote hoeveelheden toegediend, kregen haar niet klein. Ze bleef scherp als altijd, de gesprekken bleven boeiend tot het einde, hoewel haar leven toch een heel andere dimensie had gekregen en zich alleen nog afspeelde tussen de vier muren van haar woning. Eind juli verslechterde haar situatie heel erg en moest ze het leven bijna loslaten. De laatste zaken werden geregeld, van iedereen nam ze afscheid en toen kreeg ze op 4 augustus een spuitje dat vooral een einde maakte aan het ondraaglijke lijden. Samen met haar man legde ik haar af en legde haar in de kist. Mijn zielsverwant daar zo koud te zien liggen, brak mijn hart. Tussen het wassen door omhelsen hij en ik elkaar voortdurend, jankten de verf van de muren, maar we waren ook blij. Hoe vreemd dat ook mag klinken, haar lijden was ten einde gekomen en dat was voor ons beiden een enorme geruststelling.

Het rouwproces na het verlies van je beste vriendin

Een aantal maanden later is het rouwproces in volle gang. Ik mis haar iedere seconde van de dag. Vaak betrap ik mezelf erop dat ik naar haar huis rijd om van alles met haar te bespreken. Maar dat is niet meer mogelijk! Die constatering komt nog iedere keer keihard aan. Om niet knettergek te worden heb ik voor mezelf een aantal vaste zaken in mijn leven toegelaten. Eentje daarvan is dat ik het mezelf momenteel zo prettig mogelijk probeer te maken. Dat zit niet in grote, maar in kleine dingen. Een leuk tv programma, de krant lezen, iets lekkers koken en eten, de zon die even schijnt. Het grote geluk is heel ver weg, maar het helpt wel om weer even een goed gevoel te hebben. Verder is het nodig om vervanging te vinden voor die enorme gat. Dat klinkt heel raar en berekenend, maar het is nodig om niet als een eenzaam wezen te eindigen. Het gat dat is geslagen is enorm. Niemand zal ook ooit haar plaats in kunnen nemen, want zij was uniek en dat was ook onze vriendschap.

Her vervangen van een unieke vriendschap

Maar er moeten zaken voor in de plaats komen, intimiteit voor terug komen om de dagelijkse zaken van het leven het hoofd te kunnen bieden. Dit geldt voor mijn rouwproces, maar ook voor dat van anderen. Om dat te bewerkstelligen doe ik het volgende:

  • Ik bezoek mensen waarvan ik weet dat ze me een goed gevoel geven. Het is nooit het gevoel dat we kregen als we samen waren, maar dat is oké. Ieder mens is uniek in zijn soort en ieder mens geeft en krijgt andere dingen. Mensen waarbij ik weet dat ik er terecht kan voor een kopje thee of koffie of gewoon een praatje doen me goed. Overigens is dat zeer persoonlijk. Iemand anders in rouw wordt misschien helemaal gek van zo’n contact. Doen wat goed voelt is het enige criterium.
  • Verder heb ik op dit moment weer veel meer contact met mijn andere soulmate. Helaas woont zij in een ander land op deze planeet en is het elkaar bezoeken wat moeilijk, maar telefonisch wordt er weer heel wat afgepraat. Dat geeft me hoop, moed en steun voor de toekomst. Ik sta er niet alleen voor, zij is er ook nog altijd en ook zij weet bijna alles van me.
  • In de man van mijn overleden vriendin vind ik ook nog veel van wat ons bond. Hij vertegenwoordigt nog steeds haar wereld en samen gaan we die wereld nog vaak binnen. Haar nalatenschap zit in hem en mij opgesloten en samen komen we toch weer vaak tot haar inzichten. Bovendien is haar gevoel dan ook weer heel erg aanwezig.
  • Ik bezoek haar ouders frequent en doe ook zaken voor ze. Ik doe hun boekhouding, ga met ze naar het ziekenhuis, zoek dingen voor ze uit. Zelf heb ik geen ouders meer en het is fijn om bij hen nog iets van die warmte te vinden, maar ook om hen bij te staan. Samen huilen we, lachen we, zijn we boos op het universum dat zo’n mooi mens van ons heeft afgepakt.
  • Ik praat tegen haar. Veelvuldig en in iedere situatie. Gewoon hardop vraag ik wat ze van iets vindt en of ze me wil helpen. En volgens mij helpt dat ook echt.
  • Ik slaap als ik moe ben.
  • Ik probeer weer nieuwe contacten te leggen met mensen. Niet om direct weer zo’n vriendschap te ontwikkelen, maar wel om in contact te blijven. Een nieuwe cursus waar ik gelijkgestemden ontmoet, sporten op mijn sportschool waar iedereen inmiddels weet van wat er gebeurd is en ik heel onverwacht even een arm om me heen krijg, een lezing die ik interessant vind bijwonen, activiteiten ontplooien die ik voorheen niet deed.

Twee jaar na haar overlijden

In augustus 2011 was het 2 jaar geleden dat ze overleed. Op 14 april was ze jarig geweest en op 15 april overleed haar vader. Ik heb mijn belofte die ik tussen neus en lippen deed overigens gestand gedaan om haar ouders bij te staan in tijden van nood en ik hoop dat ze dat waardeert. Hij werd eind 2010 ziek en ik ging met hem van ziekenhuis naar ziekenhuis om erachter te komen wat er toch aan de hand was. In de auto naar die hospitalen spraken we veel over wat hem bezighield. Over haar sprak hij echter niet, hij kon het niet. Haar dood had hem lamgeslagen, volledig uit het lood geslagen. Hij leek op haar. Even zachtaardig, maar wel duidelijk in wat hij wel wilde en niet wilde. Hij stierf net zo als zij: met alle aandacht voor de omgeving en vooral bezig om alles goed achter te laten. Ik zorgde na zijn sterven nog een tijd voor haar moeder tot zij met haar zoon naar het buitenland vertrok. Nu is ook die band er alleen nog maar in de vorm van telefooontjes en berichtjes via mail of Facebook. En ik weet wat zij daar van vond en wat zij daar over zou zeggen. En daar lach ik dan weer keihard om.

Verplichting aan de overledene

En nu, nu probeer ik het leven weer op te pakken. In mijn belang, maar ook omdat ik vind dat ik het aan haar verplicht ben. Zij heeft de kans niet gekregen om nog te reizen, te lezen, mooie dingen in de natuur te zien, bijzondere mensen te ontmoeten of lekkere dingen te eten. Ze liggen wel onder mijn handbereik en die kans voorbij laten gaan is iets waar zij heel boos over zou worden. Wat niet wegneemt dat ze zich heel goed bewust was van het gat dat haar sterven zou slaan. Haar compassie met ons, de achterblijvers was zo groot dat ze waarschijnlijk haar einde nog veel langer heeft uitgesteld dan voor haar zelf wenselijk was. Dat zij dat voor ons over had, is voor mij het beste bewijs dat wij het nu voor haar over moeten hebben dat we door moeten met ons leven. Door te leven, door te proberen weer te genieten van alles wat het leven biedt, door elkaar te steunen. Maar ook door haar niet te vergeten…

Special over rouw, de dood en rouwverwerking

Veel meer over rouwverwerking, de dood en alles wat daar mee te maken heeft is te vinden in de Special: De dood. Meer persoonlijke verhalen zijn te vinden op: Geluk
© 2009 - 2024 Singalees, het auteursrecht van dit artikel ligt bij de infoteur. Zonder toestemming is vermenigvuldiging verboden. Per 2021 gaat InfoNu verder als archief, artikelen worden nog maar beperkt geactualiseerd.
Gerelateerde artikelen
Vrienden komen en gaanVrienden komen en gaanVrienden komen en gaan. Maar waarom kan een vriend niet altijd een vriend blijven? Waarom gaan jarenlange vriendschappen…
BroApp: automatisch sms'en naar je vriendinBroApp: automatisch sms'en naar je vriendinVeel van de sms-berichten die je stuurt hebben vaak net dezelfde inhoud of zijn heel gelijkaardig. Er is niet echt iets…
Lovergirls in opkomst: wat doen ze en waarom?Lovergirls in opkomst: wat doen ze en waarom?Lovergirls zijn in opkomst. Werden meisjes tot nu toe het slachtoffer van loverboys, tegenwoordig zijn ze zelf ook dader…
De onbegrepen en onbeminde vreemdgangerDe onbegrepen en onbeminde vreemdgangerAfvragend waarom mannen vreemdgaan komen we uit bij het type man als vreemdganger die zich onbegrepen en onbemind voelt.…

Monofobie: bang om alleen te zijn, fobie voor lege ruimteMonofobie: bang om alleen te zijn, fobie voor lege ruimteIedereen is wel eens alleen en soms is dat heel prettig maar soms ook niet. Sommige mensen hebben altijd anderen om zich…
Kleptomanie: Stelen zonder dat echt te willen doenKleptomanie is de onbedwingbare neiging om in winkels of bij mensen thuis spullen mee te nemen, die niet van jou zijn. V…
Reacties

Jo, 04-03-2015
Heftig verhaal om te lezen, en helaas heel herkenbaar. Mijn beste vriendin is 6 weken geleden overleden en ik mis haar verschrikkelijk, we waren 25 jaar vriendinnen en hebben zoveel leuke maar ook moeilijke dingen beleefd. Ik heb met niemand zo'n band als ik met haar had. Ik kan me moeilijk uiten dus het verdriet uit zich bij mij in lichamelijke klachten, geen eetlust, slappe benen en ijskoude handen en voeten. Het zal heus wel weer een keer beter gaan maar op dit moment heb ik het gevoel dat het leven nooit meer normaal of leuk gaat worden pff. Hoe kom ik hier doorheen? Reactie infoteur, 21-03-2015
Heel erg naar voor je, ik weet wat het is. Tijd heelt alle wonden is zo'n dooddoener, maar tijd maakt wel dat je vaak je draai weer wat meer kunt vinden. En probeer mensen te vinden die je kunnen steunen want het is wel heel moeilijk om dit allen te doen.

Marijke Kessels, 20-12-2014
Mijn beste vriendin mijn zielsverwant gaat sterven na een ziekbed van 6 weken! Wanneer niemand kan het zeggen en niemand kan het weten. Zij is 50 jr. en ook een melanoom met hersenuitzaaiingen welke wij op 2 april 2014 te horen hebben gekregen. Na een ziekenhuisopname van 2 weken is zij nu naar huis gestuurd omdat er geen behandeling meer mogelijk is voor haar. Hoe kan ik nu verder zonder haar mijn alles - mijn meisje - mijn gekke maus - mijn zielsverwant. Mis haar al zo erg!30 jr. bijna alles gedeeld - ze is zo stoer, mooi, trouw, met geen andere vriendin heb ik deze band! Eigenlijk kan en wil ik haar niet missen maar een hoger kracht beslist dat op deze aarde geen plaats meer is voor haar. Ik wil haar hier houden voor haar man en kids en mij 50 jr. zo jong! Reactie infoteur, 20-12-2014
Ik weet precies wat je doormaakt. Ik was 45 jaar bevriend met mijn vriendin en hetzelfde lot was haar beschoren. Het is vreselijk, maar ik vond het ook vreselijk om haar zo te moeten zien lijden. Misschien kan het je kracht geven dat ze dat zo meteen niet meer hoeft. Dat je zoveel van haar houdt dat je haar gunt dat ze rust krijgt en pijnvrij verder kan.
Maar moeilijk blijft het. Ik ben nu een aantal jaren verder en de pijn is er soms nog steeds in alle hevigheid.
Heel veel sterkte.

Bernadette, 18-04-2011
Mogelijk leidt deze reactie nergens toe, want deze pagina is uit 2009. Ik tikte op google "boos op het universum" in en vond deze pagina. Ik had hem zelf kunnen schrijven. Daarom ben ik dus boos op het universum. Mijn beste vriendin stierf 6 weken na de diagnose leukemie. Dat is 5, 5 maand geleden. Ik probeer alle tips van hierboven, maar ben soms zo ontzettend gesloopt van het verdriet en gemis en mijn best doen er mee om te gaan. Reactie infoteur, 18-04-2011
Hoewel ik de boosheid niet ken die jij omschrijft, snap ik denk ik wel wat je bedoelt. Daar komt bij dat mijn vriendin al eerder ziek was geweest en we dus wisten dat de ziekte terug zou komen. We hebben op die manier kunnen "wennen" aan het feit dat ze zou overlijden. Maar er is ook niets ergers dan te moeten leven met dit grote verdriet en het feit dat een jong iemand zomaar opeens sterft. De tijd zal moeten leren of je er beter mee om leert gaan. Feit is wel dat je haar niet terugkrijgt met je steeds maar heel naar voelen. Maar het is ook een feit dat je soms je eigen gevoelens niet in de hand hebt bij grote rouw.
Ik wens je heel veel sterkte. Het wordt beter, dat beloof ik, maar dat kan wel heel lang duren.

Singalees (1.216 artikelen)
Laatste update: 11-09-2011
Rubriek: Mens en Samenleving
Subrubriek: Psychologie
Per 2021 gaat InfoNu verder als archief. Het grote aanbod van artikelen blijft beschikbaar maar er worden geen nieuwe artikelen meer gepubliceerd en nog maar beperkt geactualiseerd, daardoor kunnen artikelen op bepaalde punten verouderd zijn. Reacties plaatsen bij artikelen is niet meer mogelijk.