Hoe flexibel ben jij?

We hebben het de laatste jaren maar over flexibiliteit, iedereen moet flexibel zijn. Dat kan je in de huidige maatschappij ook meer opleveren, maar niet iedereen gaat daar even gemakkelijk in mee. Hoe kan je het toch vorm geven, als je van jezelf weet dat je niet echt flexibel bent (of de omgeving weet je er op te wijzen) en je er toch senang bij wilt voelen?

Weerstand tegen flexibiliteit

Degene die flexibel van nature is, weet niet waar het over gaat. Immers, hij of zij gaat gemakkelijk mee in de vaart der volkeren. Als je het vandaag als werkgever anders wil hebben, dan buig je zonder problemen mee, je zoekt je plek weer en zet vervolgens de volgende stappen. Ideaal als je hiertoe in staat bent.

Helaas geldt dat voor het grootste gedeelte van de mensen niet. Veel mensen zijn altijd op zoek naar zekerheid, zekerheid om met zoveel mogelijk middelen bijvoorbeeld de pensioensgerechtigde leeftijd te halen. Maar ook zekerheid in werk, want als je ander werkt hebt dan moet je je er weer in verdiepen, met alle gevolgen van dien. En natuurlijk heeft dat laatste ook veel voordelen, want je stapt iedere keer weer uit je comfort zone om iets nieuws te leren, je blijft je grijze massa gebruiken en je blijft je dus ontwikkelen. Maar dat hoeft niet voor iedereen.

Even goede vrienden, maar ja … als een tijd toch vraagt om flexibiliteit, dan moet je er wel wat mee doen om er in te passen. Anders maak je het jezelf wel erg moeilijk en kom je mogelijk tussen wal en schip terecht of wordt je volledig gepasseerd in werk of hobby. Hoe geef je het nu vorm en ga je voorkomen gefrustreerd te raken?

De diepte in (bij jezelf)

De koptekst zegt het eigenlijk al, je moet een beetje de diepte in bij jezelf. Het is sowieso goed om zo nu en dan met enige zelfreflectie bezig te zijn, maar als de omgeving om flexibiliteit vraagt, dan moet je of volledig autonoom zijn of je moet kijken hoe je er in kunt passen.
Flexibiliteit, of het ontbreken daarvan, zit in de mens. Dat wil dit zeggen dat als er weinig flexibiliteit in zit, het een proces van langere tijd zal zijn. Kleine stappen in het verleggen van de grens (comfort zone) kan je heel voorzichtig meer ruimte geven. Eventueel met enige hulp of een zogenaamde stok achter de deur, iemand die je vanuit een positief oogpunt kan "pushen" in de juiste richting.

Enkele voorbeelden in de werksituatie

De huidige werksituatie vraagt er nogal eens om, want we moeten wendbaar zijn om mee te kunnen en te kunnen overleven. Dit vraagt een werkgever dus ook van zijn/haar mensen. Er wordt een beleid uitgestippeld en een praktische invulling gegeven, maar gaande weg geeft de wetgever aan dat spelregels wijzigen of vraagt de markt er om en dan heb je als werkgever weinig keus dan te kijken hoe je dit in kunt passen (anders ga je misschien wel failliet). Netjes uitgewerkte procedures komen dan onder vuur te liggen en moeten wellicht volledig op de schop … en de mensen die het uitvoeren moeten daarin mee.
Of de werkgever beslist dat flexibele werkplekken beter en goedkoper zijn en moet je van je veilige werkplek met je karretje van het ene naar het andere bureau. Voor de man of vrouw die zekerheid en veiligheid zoekt een crime of je krijgt een nieuwe bas die er eens de frisse wind doorheen laat waaien (met de beste bedoelingen).

Natuurlijk kan het ook in de privésfeer zijn met een partner die van veranderingen houdt of ben je betrokken bij een vereniging en heeft de nieuwe voorzitter allemaal nieuwe plannen die die veilige hobbyomgeving overhoop halen.

Keuzes maken

Natuurlijk kan je er voor kiezen van werk te veranderen, en dan maar afwachten of het daar anders is, of om bij je partner weg te gaan. Maar ja, je houdt toch ook van hem of haar of die vereniging achter je te laten. Maar je draagt dat cluppie ook een warm hart toe.
De keuze kan dus ook gemaakt worden, hoe kan ik me dusdanig bewegen dat ik flexibiel genoeg ben voor de omgeving, maar verloochen ik niet mezelf. Dit kan, maar dan moet je jezelf goed kennen.

Je grenzen

Jezelf verliezen in het altijd maar mee bewegen kan, als je niet alert bent op jezelf, je enig moment ook opbreken. Een goed voorbeeld is samenleven met iemand met Borderline (en dan bij voorkeur iemand die zegt dat hij of zij het niet heeft of daar echt van overtuigd is). Deze man of vrouw zal steeds meer je grens opzoeken en deze overschrijden. Het gaat met kleine beetjes en vaak heb je het zelf in eerste instantie niet eens in de gaten, maar plots heb je (te) veel van jezelf ingeleverd. Jezelf kennen is dus ook weten war je grenzen liggen.

Realistisch bekijken waar het om gaat

Keuzes maken is dus van belang, om jezelf niet kwijt te raken, maar wel realistisch naar de situatie kijkend en jezelf vragen stellen, zoals:

• Wat geef je op als je je vaste werkplek voor een flexibele inruilt? Heb je veel “eigen” spulletjes, is dit nodig om je lekker te voelen of zit “je lekker voelen” in jezelf?
• Procedures die je al jaren volgde en nu anders moeten, vergt even de situatie bekijken, hoe anders werkt het, wat moet je daarvoor doen of juist voor laten?
• Wat is daar “eng” aan?
• Is het niet een kwestie van je verstand even in gang zetten, te overzien waar het nu helemaal om gaat en dan – eventueel met hulp – die volgende stap zetten?!
• Dus het is vaak eerder koudwatervrees dan iets niet kunnen of was je gewoon dwars (om het dwars zijn)?

Voor iedereen geldt in zo’n situatie dat ze deze stappen moeten doorlopen en realistische vragen moeten stellen rond de betreffende situatie. Alleen doet de een het als vanzelfsprekend en de ander is terughoudend.

Tot slot

Het klinkt mogelijk eenvoudige dan het is voor de man of vrouw die niet echt flexibel is, maar het is niet meer of minder dan jezelf kennen, kijken waar je staat en de ruimte bepalen waarbinnen je kunt en wilt manoeuvreren, realistische vragen stellen (zonder suggestief te zijn) en dan die stap zetten. Is dat eng? Wellicht, maar stilstaan in groei is achteruit gaan, je kunt voor hetzelfde geld bekijken wat het je oplevert en wellicht haal je er wel iets moois uit.