De midlifecrisis nader bekeken

Yvonne, 07-02-2016
Sinds een week staat mijn leven op z'n kop, mijn man is veranderd, zegt dat hij niet weet of hij 100% van mij houd. Zit constant boven achter zijn computer heeft de chat van Facebook ontdekt en daar zijn oude vrienden op. Helemaal was hij hiermee. Komt weinig beneden heeft ineens geen behoefte om met mij op de bank koffie en tv te kijken. Voorheen sliep hij veel op de bank. Hebben ons huis twee jaar geleden verkocht en hebben een vrjistaand huis gekocht om oud te worden. Wat waren we blij toen wij hier kwamen wonen hier wilden wij oud worden en nu weet hij het niet meer. ineens houdt hij niet meer 100% van mij heeft voorgesteld om even ut elkaar te gaan, morgen ga ik bellen voor profesionele hulp dat wilt hij ook. Heb er veel verdriet van. Reactie infoteur, 13-02-2016
"In love we often doubt what we most believe." ~ Francois de la Rochefoucald

Didi, 02-04-2014
Na een relatie van 4 jaar waarvan 10 maanden getrouwd, op zijn aandringen, vertrok mijn man vorige week plots, na eerst mijn kind en binnen enkele dagen nadat ik hem nog meekreeg naar een relatietherapeut, ook mij volledig verbaal weg te zetten. Wij deugen niet. Ik was overdonderd, verbijsterd, maar ben ook zo overtuigd van het feit dat hij een fikse midlife crisis heeft, dat ik de scheiding nu doorzet. Binnen een week zitten we bij de advocaat en haalt hij zijn spullen uit mijn huis, godzijdank zijn we op huwelijkse voorwaarden getrouwd. Razendsnel vallen alle stukjes van de puzzel in elkaar, al maanden is de sfeer thuis om te snijden en heb ik helaas de verantwoordelijkheid daarvan bij mijzelf gelegd, nu niet meer. Het is een opluchting, alsof er weer licht en lucht mijn huis, mijn leven binnen komt. Alle aspecten van de midlifecrisis zijn op hem van toepassing al denk ik niet dat hij een andere relatie heeft. Maar wel, baanverlies na conflict, willen verhuizen naar het buitenland, irreële opvattingen over een sprookjesachtig gezinsleven en ik ben helaas mevrouw nummer 3. Hij is gescheiden na 19 jaar huwelijk, toen een kortstondige relatie met een vrouw die binnen no-time haar huis voor hem opgaf en nadat ze dat had gedaan werd gedumpt, en toen kwam ik. Ik wist niet alles, maar heb in de loop der jaren steeds mee ontdekt en met hem daarover gesproken. Nam hij niet verantwoordelijkheid in. Nu op naar nummer 4, arme vrouw? Ik denk dat ook de jeugd, opvoeding en alles wat daarmee samenhangt een belangrijke rol speelt in dit soort situaties. Deze site geeft mij veel houvast, dank! Ik lees dat veel partners aan zichzelf gaan twijfelen dat vind ik eigenlijk het ergste. Ik was eerder zeer gelukkig 18 jaar getrouwd, maar hij overleed na ernstige ziekten. Ik weet dus een goede relatie kan bestaan zonder deze ellende en ben blij die te hebben mogen ervaren. Was daarom ook vol vertrouwen naar deze man. Rationeel kan ik verder, mijn gevoel moet ik nog wel ordenen, bah! Reactie infoteur, 07-02-2016
"When people hurt you over and over,
Think of them as sandpaper.
They scratch and hurt you.
But in the end,
You are polished.
And they are useless."

Assepoester, 16-02-2014
Hallo, mijn man heeft zijn gezin 2 jaar geleden verlaten, moest rust hebben, was op. Na lang zoeken en contact met een psycholoog bleek een zware burnout aan de basis te liggen, is overgegaan naar midlife. Gans 2012 stond bol van "ik moet". In 2013 absoluut windstil gezien ik niet meer reageerde op rare uitspraken (was puur uitlokking en met iemand die irrationeel denkt kan je toch niet praten). Nu echter, weet ik niet meer waar ik het heb. Sprak mij laatst opeens aan met mijn koosnaampje, ik denk dat hij het zelf niet besefte. Anderzijds lijkt het wel of hij meer afstand neemt. Ik dacht dat hij bij een psy ging maar nu lijkt het of hij op zondag gaat. Zijn er psychologen die op zondag werken? Voorts doet hij sinds eind vorig jaar nogal overenthousiast als hij in groep is (masker opzetten), om daarna weer als een pudding ineen te zakken. Ik kan hem niet vragen of hij naar psy gaat, hij beschouwt dat als "mijn privé-leven". We hebben hier al veel geduld gehad, veel verdragen, ik wil geen knoop doorhakken gezien we geen van beide willen scheiden maar het duurt allemaal zo lang… en dat hij nu later komt op zondag en soms zelfs helemaal niet (indien bij psy misschien mentaal te moeilijk voor hem?) dat maakt het zwaar, maar we geven niet op. Reactie infoteur, 07-02-2016
"Without communication, there is no relationship. Without respect, there is no love. Without trust, there is no reason to continue."

Lisotje, 04-10-2013
Mijn vriend heeft ook alle kenmerken van een MLC. Na een goede relatie van 4 jaar in Nederland besloot hij naar de andere kant van de wereld te emigreren voor een jaar. Even wat anders, zei hij. Hij (58 jaar) wilde dat ik na 3 maanden hem kwam bezoeken, wat ik ook deed. Daar aangekomen wilde hij niets meer weten van mij. Ik heb 3 weken zielloos alleen mn tijd versleten op die plek aan de andere kant van de oceaan. Voor ik weer naar huis ging stiekem in zijn telefoon gekeken en ja hoor, meneer was stapelverliefd op een andere vrouw. Na een heftige confrontatie ect ging ik terug naar huis. Zijn familie, onze gezamenlijke vrienden, iedereen was verbijsterd. Na een paar maanden kregen we weer contact, waarin hij zijn oprechte excuses op diverse manieren heeft geuit. Ergens wil ik wel geloven dat hij het meent, dat hij van mij houd. Maar het vertrouwen is weg. Ik weet niet wat ik met die man aanmoet, in mijn ogen is hij een kleuter, die mij wil vasthouden als een anker. Hij komt binnenkort voor een paar weken terug, want hij heeft een jaar bijgetekent. Hij is de grote liefde liefde in mijn leven, altijd hoopte ik dat ik oud werd met hem. Maar dan zal ik het grillige gedrag op de koop toe moeten nemen. Het lijkt mij niet echt gezond, maar wat is wijsheid? Reactie infoteur, 13-01-2016
"Apologies don't mean anything if he keeps doing what he is sorry for."

Bonnielebon (infoteur), 19-09-2013 #50
Ben 30 jaar getrouwd en sinds een jaar is mijn man steeds meer veranderd. Zo erg dat ik hem niet meer herken. Hij heeft met een andere vrouw gechatt, en kreeg gevoelens voor haar. Maar hij heeft gezegd dat hij niets met haar heeft. Hij droomt van een nieuw leven in een ander land. Hij is egoïstisch geworden, hem boeit onze familie niet meer. De kinderen voor wie hij altijd klaar stond interesseren hem niet meer. Ik begrijp hem niet meer, maar ik hou van hem. Weet niet meer wat ik kan doen, zeg hem elke dag dat ik van hem hou. Ben zelf ondertussen 21kg kwijt geraakt en voel me niet meer goed. Ben bang hem kwijt te raken. Wat kan ik doen? Reactie infoteur, 07-02-2016
"A single dream is more powerful than a thousand realities." ~ J.R.R. Tolkien

Joan, 21-10-2012
We gaan scheiden. opluchting of niet? Ik weet het niet. Mijn man heeft veel kenmerken van een midlifecrisis. We hebben gesprekken gehad met een paar psychologen en de huisarts. Hier is wel uitgekomen dat onze relatiecrisis is voortgekomen uit een persoonlijke/identiteitscrisis van mijn man, maar de oorzaak hiervan kan ook weer van alles zijn: autisme, jeugdervaringen, gewone depressie, controle dwang, narcisme. Hij zit goed in de knoop met zichzelf en lijkt niet meer op de man met wie ik ben getrouwd. Ik ging er zelf aan onderdoor en ik heb nog twee kinderen om voor te zorgen dus ik heb gehoor gegeven aan zijn twijfels en ik heb de knoop doorgehakt. Het zal voor iedereen een bevrijding zijn, maar ik laat wel iemand achter die aan de antidepressiva zit en totaal zichzelf niet is. Ik maak me zorgen over de toekomst voor mij en de kinderen maar ook om hem… Reactie infoteur, 22-10-2012
Hi Joan, erg jammer dat het zo gegaan is. Een persoonlijk probleem is niet hetzelfde als een relatieprobleem, hoe zeer het een het ander ook kan beinvloeden. Wat je man nodig heeft is individuele hulp, wat niet eens afkomstig hoeft te zijn van 'deskundigen'. De functie van luisteraar en het aanreiken van oplossingen of afleiding kan ook heel goed komen van familieleden, collega's of vrienden. Antidepressiva - uitzonderingen daargelaten - worden vrijwel altijd ten onrechte voorgeschreven. Is je man tussen de 40 en 55 jaar, dan is de kans groot dat het inderdaad 'slechts' gaat om de midlifecrisis, en die gaat vanzelf over. Sterkte, A.

Karin, 09-09-2012
Dat heb je niet helemaal goed gezien, ik ben niet als slachtoffer van iemand in een midlifecrisis gaan denken dat andermans huwelijk niet goed zou zijn. Ik ben als vrijgezel op zoek gegaan naar iemand die ik uit het verleden ken die toen vrijgezel was en nu helaas (voor mij) gelukkig getrouwd blijkt te zijn. Nu ik weet dat hij dat is laat ik het zo en ben ik dus zeker geen indringer. Of alles dik in orde is met alle huwelijken anno 2012 valt nog te bezien. Het niet durven toe te geven dat een huwelijk niet meer deugt is een hele stap waardoor men liever voor veiligheid kiest en dat is iets anders dan dik in orde zijn. Ik geloof dat we nu wel uitgepraat zijn. Reactie infoteur, 10-09-2012
Hi Karin, je zit op een website over de midlifecrisis! Desondanks slaak ik een diepe zucht… groetjes, A.

Karin, 08-09-2012
Ik zou hem wel willen ja als hij er open voor stond maar dat zou tegelijk betekenen dat er iets niet in orde is in zijn huwelijk en dat is nu niet het geval. Hij houdt van zijn vrouw en is hij er gelukkig mee. Dat haal ik uit het niet reageren meer van zijn kant. Ik trek me dan ook terug en heb daar respect voor en dat doe ik niet omdat er een andere vrouw in dit verhaal is maar omdat hij duidelijk laat zien dat hij daar gelukkig mee is of in ieder geval voor kiest, dan ga ik dus niet meer door met contact zoeken want zoiets moet van beide kanten komen. Dus zit ik niet aan die getrouwde man. Ik vind het alleen jammer dat het zo is gelopen, ik had nog een beetje hoop na zijn laatste zin waarin hij schreef elkaar nog weleens te zien maar die hoop heb ik al opgegeven omdat er inmiddel alweer een maand is verstreken. Nou nogmaals bedankt voor je reacties en succes verder. Reactie infoteur, 09-09-2012
Hi Karin, het is begrijpelijk dat je als slachtoffer van iemand in de midlifecrisis misschien denkt dat andermans huwelijk 'ook' niet goed is, maar de meeste huwelijken zijn anno 2012 nog steeds dik in orde. Twee op de drie huwelijken eindigt niet in een scheiding, ongeacht hoeveel 'indringers' er voorbij komen… ;D. Groetjes, A.

Karin, 07-09-2012
Dat ben ik niet helemaal met je eens, er is van alles mogelijk in het leven. Ik zit niet aan een getrouwde man. Ik was alleen benieuwd. Er zijn geen stelregels en het is niet zo zwart/wit allemaal. Waar er een opening is, is er een weg en dat is er nu niet en daar leg ik me bij neer en niet bij de zelfverzonnen regels. In ieder geval bedankt voor je tijd en inderdaad hier gaat het over de midlifecrisis en daar heb ik mijn buik vol van als slachtoffer van zo'n exman, succes verder! Reactie infoteur, 08-09-2012
Hi Karin, nogmaals, je zit niet aan die getrouwde man, maar je wil die getrouwde man. Dat heb je letterlijk gezegd. Filosoferen over de betekenis van zijn berichten is niet zinvol. Dat zeg ik niet om je te kwetsen, maar om je te beschermen. Dat er van alles mogelijk is in het leven klopt, maar er is ook nog een vrouw in dit verhaal. Zijn eigen vrouw. Het pleit voor hem dat hij waarde hecht aan zijn huwelijk. Grt, A.

Karin, 06-09-2012
Jouw antwoord is wel erg direct. Een beleefde manier om te zeggen dat hij niks van je wilt. Klinkt wel hard maar gezien zijn getrouwde staat kan dat ook wel zo zijn maar ik dacht dat het ook een opening zou kunnen zijn om mij te laten weten dat hij me wel graag een keer zou willen zien en dat open laat en het overlaat aan het lot, ook omdat hij niet weet dat ik gescheiden ben. Dat hoopte ik tenminste, maar hij heeft niet gereageerd op mijn berichten daarna dus kennelijk vergis is me dan toch of hij weet niet hoe hij het moet aanpakken, ik overval hem natuurlijk ook zomaar ineens door na jaren iets van me te laten horen terwijl we daarvoor sporadisch contact hadden heel oppervlakkig ook we kenden elkaar amper. Ik vermoed dat hij gelukkig getrouwd is en mijn kans dus is verkeken… Reactie infoteur, 07-09-2012
Hi Karin, ik heb je eenmalig mijn visie gegeven, namelijk dat je moet afblijven van een getrouwde man. Ongeacht welke teksten hij er tegenaan gooit om je te paaien, te vriend te houden of af te wijzen. Aangezien deze webpage over de midlifecrisis gaat, wil ik het graag hierbij laten. Grt, A.

Karin, 06-09-2012
Hij weet niet dat ik gescheiden ben dat heb ik niet verteld, we hebben ook maar korte berichten gestuurd. Uiteindelijk stond er in zijn laatste bericht dus dat we elkaar zeker weleens tegen zouden komen. Ik heb daar helemaal niet om gevraagd zo ver gingen de berichten niet en ik heb daar ook niet op gestuurd. We wonen ver bij elkaar vandaan dus de kans dat we elkaar tegenkomen is ook helemaal niet reeel. Ik vroeg me dus af wat hij daarmee bedoelde. Ik had hem dus na zoveel jaar een bericht gestuurd om te vragen hoe het gaat etc. daar kwam na er specifiek naar te vragen uit dat hij een gezin heeft, getrouwd is etc. Ik reageerde gewoon spontaan daarop. Hij weet niet beter dan dat ik getrouwd ben en ook een gezin heb daarom vond ik dat slotzinnetje dat we elkaar zeker nog eens tegen komen bijzonder. Hij was toendertijd ook echt verliefd op me dat was duidelijk merkbaar maar nu zijn er zoveel jaren voorbij en hij is gesetteld dat begrijp ik wel en ik ben niet op zoek naar een avontuurtje, ik zou zo graag weer samen willen zijn met iemand en ik moest veel aan hem denken maar ik weet wel dat het een verloren zaak is, een getrouwde man. Reactie infoteur, 07-09-2012
Hi Karin, precies. Dit artikel gaat overigens over de midlifecrisis, dus laten we het ook bij dit onderwerp houden. Grt, A.

Karin, 05-09-2012
Hallo, ik ben verlaten door een man die in een midlifecrisis zit, dit is nu 2 jaar geleden. 7 jaar geleden was een kennis verliefd op mij tenminste dat denk ik, de signalen wezen erop. Nu heb ik hem al die tijd niet meer gezien maar pas een bericht gestuurd en nu blijkt dat hij getrouwd is. Dat vind ik zo jammer want nu ben ik vrij. Hij schreef wel een vriendelijk bericht en ook dat we elkaar zeker nog wel eens tegen zouden komen. Daarna heeft hij niet meer teruggeschreven. Moet ik hier nog iets van denken? Ik weet heel goed dat ik niet achter een getrouwde man aan moet zitten maar het is zo oneerlijk, 7 jaar geleden was hij verliefd op mij en was ik getrouwd en nu wil ik hem en is hij getrouwd. We hebben elkaar na al die jaren niet meer gezien maar ik moet veel aan hem denken. Wat adviseer jij? Weet je wat het ook is, mijn man heeft mij verlaten voor een ander en ben ik daardoor mijn normen en waarden kwijt dat ik gewoon een getrouwde man wil? ik snap het niet meer… en wat denk je van de getrouwde man? elkaar zeker nog weleens tegenkomen lijkt mij een soort van afscheidszin of niet? Reactie infoteur, 06-09-2012
Hi Karin, behalve dat hij getrouwd is, heeft hij op beleefde wijze kenbaar gemaakt niets van je te willen. Hij heeft niet meer teruggeschreven dus dat betekent dat hij niet van plan is om werk van je te maken. Wees dus niet zo onnozel om achter hem aan te lopen, want in het uiterste geval zal hij enkel een avontuurtje in je zien en je ook zo behandelen. Door je eigen man ben je bedrogen, wat zeker kan meespelen bij het idee om gewoon een ander te nemen wanneer je daar maar zin in hebt. Je noemt het zelfs oneerlijk omdat hij niet beschikbaar is. Rammel jezelf dus door elkaar en focus je op single mannen, als je per se een nieuwe man wil. Maar eens even fijn alleen zijn heeft ook wel iets, dus geniet van die periode voordat ie voorbij is ;). Groetjes, A.

Doven Manuella, 16-08-2012
Ik ben een vrouw van 33j en ben bij iemand van 44j. We zijn al geruime tijd samen. We hebben samen een eigen stekje en na 3m kom ik te weten dat hij bij iemand is van 22j, een zogezegde vriendin van mij. Dit spelleke is nu ongeveer 6w bezig. Ik woon hier nog en hij ook maar komt pas om de 2 dagen naar huis achter verse kleren enz… als ik bij hem ga om te praten dan negeert hij mij en het enige wat hij zegt is dat hij er nog niet uit is. Hij draait almaar rond de pot als ik vraag of hij nog gevoelens heeft voor mij. Of als ik vraag of het nog goed kan komen dan blokkeert hij en krijg ik daar geen antw op. Ik zie hem nog zo graag maar kan er niet meer tegen. Ik sta met mijn rug tegen de muur en weet niet wat ik moet van denken of doen. Wat doe ik het beste? Ga ik er van weg of wacht ik af? Mvg Reactie infoteur, 27-08-2012
Hi Doven Manuella, dit hoeft niets met de midlifecrisis te maken te hebben. Je partner gaat vreemd en jij accepteert het. Geen wonder dat hij de situatie het liefst wil houden zoals het is. Met hem praten helpt niet, vragen of hij nog gevoelens voor je heeft is vrouw-onwaardig, en de vraag of het nog goedkomt toont enkel je zwakte aan. Kap met dit slappe gedoe, en geef hem de zak voordat hij jou straks bij het grofvuil zet! Zo ziet hij in dat het je menens is, en dat je dit gedrag niet pikt. Je zult zien dat je zelfverzekerdheid met sprongen vooruit gaat als je hem radicaal aan de kant zet. Doen hoor, er zijn mannen zat! ;) Sterkte, A.

M., 14-08-2012
Hallo,
Ik ben zelf 39 jaar en mijn vriend is 50. We zijn nu 5 jaar bij elkaar. Ik heb 2 kinderen van 10 en 13, hij heeft een kind van inmiddels 21 (woont niet bij ons maar bij de moeder). We hebben het in het begin van onze relatie erg goed gehad samen, mijn vriend is (was) erg zorgzaam en alert op hoe een ander in zijn/haar vel zit. We deelden echt zowel lief als leed en ik was erg gelukkig met hem. Het afgelopen jaar is echter voor ons gezin erg zwaar geweest door ziekte van mijn oudste kind. Hierdoor is erg veel aandacht, tijd en energie (uiteraard) naar mijn kind gegaan. Ik ben dat jaar doorgekomen omdat je voor je kind nu eenmaal altijd door gaat en het geen optie is om te stoppen. Ik heb geprobeerd alert te blijven op het feit dat mijn jongste kind en mijn vriend natuurlijk ook nog steeds aandacht nodig hadden en dit ook verdienden. Toch is dat in die situatie moeilijk en is mijn aandacht vooral toegespitst geweest op het weer op de rit krijgen van mijn oudste kind. Ik merkte gedurende de maanden dat mijn vriend zich wel meer en meer terug trok. Eerst had hij een periode dat hij alleen maar mopperend en foeterend door het leven ging, later trok hij zich steeds meer terug. Letterlijk en figuurlijk. Hij was veel afwezig, wel in de buurt maar bezig met eigen dingen/hobby's zoals klussen aan fiets en auto, maar als hij wel bij ons aanwezig was (lichamelijk) was hij er eigenlijk toch ook gewoon weer niet. Hij mengt zich niet/nauwelijks in een gesprek, lijkt zich niet te interesseren in het leven van mij of de kinderen. Wanneer we met z'n vieren op pad gaan is het zelfs zo dat ik met de kinderen loop en enige meters voorop loopt mijn vriend. Dat is zo'n beetje standaard geworden, hij neemt letterlijk en figuurlijk afstand. Als ik zijn hand niet pak, lopen we niet hand in hand, als ik niet tegen hem praat praten we niet, als ik hem niet knuffel knuffelen we niet, als ik niet zeg dat ik van hem houd, nou ja: moet ik doorgaan? Zoiets gebeurd niet van de ene op de andere dag, waarschijnlijk ben ik door de ziekte van mijn kind heel erg bezig geweest met de constante verzorging en het geregel, tussendoor moest er nog gewerkt worden en een huishouden gedaan en vooral mocht mijn jongste kind niet vergeten worden. Toen ik weer "terug op aarde kwam" leek het kwaad al geschied of zo, de afstand tussen mijn vriend en mij is zo groot geworden terwijl we juist zo close waren. Ik ben gaan lezen over de midlifecrisis en vind dit erg herkenbaar. Veel verschijnselen lijken overduidelijk; steeds meer tegenzin om naar het werk te gaan, hier geen plezier meer uithalen terwijl dit enige jaren geleden nog wel was, hij heeft al serieus met de vraag gespeeld of hij onze relatie nog wel ziet zitten (heeft zelfs op het punt gestaan om deze te beëindigen), terug trekken, nieuwe uitdagingen (hobby' s) zoeken wat zo langzamerhand meer op uitvluchten beginnen te lijken. We gaan binnenkort wel samen in therapie omdat ik hoop dat we onze relatie uit deze ontzettende dip kunnen trekken. Maar ik vraag me ook constant af waar ik goed aan doe. Moet ik hem maar los laten (wat alleen maar het gevoel versterkt dat we geen gezin van 4 zijn maar 3+1), moet ik met hem in gesprek blijven gaan (wat vaak uit mondt in een gesprek waarin ik aangeef waar ik me allemaal aan stoor en hij het aanhoort maar hier niets mee wil/kan). Soms wilde ik dat we de financiële mogelijkheid hadden om een 2e huis(je) te kopen/huren, zodat hij daar ongestoord eens even tot zichzelf kon komen, geen gedoe van het gezin met kinderen, geen "zeurende" vriendin. Ook voor mezelf zou dat wel rust geven, maar goed dit is helemaal geen haalbare optie. Waar doe ik goed aan: afstand nemen of (wat ik nu doe) constant hem "erbij" proberen te houden door gesprekken aan te gaan? Een advies van iemand met ervaring op dit gebied zou ik erg op prijs stellen! Reactie infoteur, 27-08-2012
Hi M., wat je beschrijft is deels te wijten aan de onvermijdelijke sleur die in elke relatie opduikt zodra de nieuwigheid eraf is. Blijven communiceren is sowieso een must. Verwijten maken of hem melden wat je stoort werkt niet, dus draai de boel vanaf nu helemaal om. Vraag hem wat hij in hemelsnaam nog bij jou doet, als hij klaarblijkelijk nog maar weinig belangstelling voor jullie heeft. Zo dwing je hem om na te denken over de dingen die jullie binden. Want zo te horen is er nog maar weinig over van wat in het begin zo leuk leek. Bij een relatie met gezamenlijke kinderen (en geen respectievelijke verledens) heb je het voordeel dat er van nature al een band is. Bij jullie moet je die band zelf maar zien te maken. Bekijk goed waarom je zelf eigenlijk nog bij hem wilt blijven, wat jullie in elkaar zoeken en wat je van de toekomst verwacht. Dit zijn onderwerpen die gewoon bespreekbaar moeten zijn. Zijn ze dat niet, dan is er basaal iets mis, namelijk met de wil om er iets van te maken. Blijft hij zo negatief, dan komt het straks op een confrontatie en misschien een breuk aan. Hopelijk kan de therapie nog iets uitrichten. Succes! A.

Anoniem, 09-08-2012
Hallo,
Ben 42 jaar en zit een beetje met mijn handen in het haar. Heb de indruk dat ik in een midlifecrisis beland ben en merk dat ik hier geen handen en voeten aan kan geven. Ik merk dat ik de laatste tijd me heel erg bewust ben van mijn eigen sterfelijkheid en ik het gevoel heb dat ik de tweede fase van mijn leven in ga namelijk de tweede veertig jaar. Ik ben overal ontevreden over en het gras van de buurman is per definitie groener lijkt wel. Zeker als hij 20 jaar jongere is. Ben momenteel erg met mijn gezondheid bezig, ga sporten en ben erg overdreven mijn eetpatroon aan het veranderen. Ik heb afgelopen week mijn baas verzocht om een beeindigingsovereenkomst nadat mijn onbetaald verlof van een jaar voor een wereldreis was afgewezen. Ben druk bezig mijn huis op te ruimen, te schilderen en opnieuw in te richten. Ben erg met mijn uiterlijk bezig, koop veel nieuwe sierraden en ik zie jongere dames meer staan dan voorheen en het lijkt erop dat sommige dames mij door mijn gedrag mij ook weer zien staan. Ik realiseer me dat ik in deze fase van geluk mag spreken dat ik vrijgezel ben en dat ik de schade die deze crisis met zich mee kan brengen voornamelijk mezelf aan doe. Mijn vraag is eigenlijk hoe kan ik meer grip krijgen om deze situatie en hoe kan het dat ik zoveel last heb van deze fase terwijl ik andere mannen hier niet over hoor? Zijn er eigenlijk gespreksgroepen oid voor mannen in de midlife?

Groet van een anonieme man die aan zijn tweede levensfase is begonnen. Reactie infoteur, 10-08-2012
Hi Anoniem, van een gespreksgroep is me niets bekend. Mannen willen zelden toegeven dat ze in een midlifecrisis zitten, omdat ze zichzelf niet graag zien als speelbal van hun eigen emoties. Dat wordt gezien als slap of zwak, daarnaast wordt er ook vaak om gelachen. Individueel is het natuurlijk anders, sommige mannen weten best wel dat ze met iets worstelen. Ik geloof daarin niet dat je anders bent, want alles wat je beschrijft hoort een beetje bij de leeftijd die je hebt. De een laat zich meer meeslepen door de midlife-gevoelens dan een ander. De sleutel is dan ook niet hoe je dit kunt voorkomen of aan kunt pakken, maar waar je je grens legt. Verder kun je het - zeker als je vrijgezel bent - over je heen laten komen, mits je je verstand erbij houdt. In latere jaren zul je bemerken dat de midlifecrisis een van de beste fasen in je leven was. Juist omdat je je door een onbestemde onrust gedwongen voelde om nog dingen te doen die je jezelf op een latere leeftijd niet meer ziet doen. Zie het als de 'tweede puberteit', een opleving van de jeugd, de jaren waarin alles nog kon en de wereld aan je voeten lag. Geniet ervan, want op een dag merk je vanzelf dat je geen behoefte meer hebt om de wereld rond te reizen, fanatiek te sporten, met je uiterlijk bezig te zijn, je huis drastisch te veranderen en je met jonge dames in te laten. Zodra je 'stil' bent van binnen, is de midlifecrisis voorbij. Groetjes, A.

Joke, 08-08-2012
Hoi A., bedankt voor je reactie! Is wel positief! En ik kan er zeker wat mee. Nu dat je dat zei over een ander dromen, dat heb ik laatst letterlijk met hem meegemaakt. Hij sloeg terwijl hij sliep een arm om me heen en ging door mijn haren, terwijl we al twee jaar geen intimiteiten meer hebben. Echter hij noemde een andere naam, de naam van de vrouw waarmee hij sms contact heeft gehad. De volgende ochtend heb ik hem dit verteld en wist hij van niks. Vertelde hem van de naam, en hij was zelf verbaasd! Heeft toen beloofd geen contact meer te hebben, maar droomt er dus nog wel van. Was een hele mooie vrouw, volgens hem! Ik zal je advies nog vaak nalezen en proberen het positief te blijven zien! Reactie infoteur, 09-08-2012
Hi Joke, dit gaat verder dan een droom. Hij heeft daadwerkelijk contact, en dat nog wel met een 'hele mooie vrouw'. Kan het erger? De belofte om daarmee te stoppen kun je met een korrel zout nemen. Hoe harder de midlifer zoiets roept, hoe intensiever het contact met die ander juist wordt. Check zijn gangen en kijk alsjeblieft uit! Grt, A.

Joke, 07-08-2012
Ik ben ook radeloos! Leef voor mijn gevoel ook al 2 jaar met een man met een hele ernstige mc. Hij vindt zichzelf geweldig, heeft een heel kort lontje, zegt dat hij geen ander heeft maar is heel geheimzinnig, zegt dat hij geen gevoelens meer heeft voor mij maar dat hij blijft voor de kids. Drinkt heel veel en is zeer introvert. Hij zegt dat hij geen probleem heeft maar dat hij geen dingen meer van mij pikt en dat ik onaantrekkelijk ben. Drie puberende kids maken dat ik erg twijfel over blijven of scheiden. Durf de stap niet te nemen omdat ik toch hoop dat het ooit weer beter zal gaan! Zijn die ervaringen er ook? Vooral dat emotieloze en weinig interesse maken me erg verdrietig! Bedankt voor het luisteren! Reactie infoteur, 08-08-2012
Hi Joke, je man zit in andere sferen. Waarschijnlijk heeft hij zijn oog toch laten vallen op iemand anders, of droomt hij van zoiets. Vergeleken met die 'ander', of die nu bestaat of niet, vindt hij jou maar onaantrekkelijk en vindt hij dat hij geen gevoelens meer voor je heeft. Dit is natuurlijk nonsens. Het delen van een gezamenlijk verleden is al erg veel binding dat niet weg te wissen is. Daar zijn altijd gevoelens mee gemoeid. Een midlifecrisis gaat weer over als iemand zijn laatste hormoonoplevingen te boven is en dus in rustiger vaarwater is gekomen. Dit kost wel een paar jaren, maar maak dan niet de fout om te gaan scheiden omdat hij allemaal onzin roept. Stel hem voor om meer samen te ondernemen (dagje weg, restaurantbezoek, vakantie, etc.) zodat je dieper tot zijn gevoelsleven kunt doordringen. Wil hij dat niet, laat hem dan in zijn sop gaar koken en concentreer je op andere dingen. In de midlifecrisis is het juist de kunst om bij elkaar te blijven en de geestelijke problemen de baas te blijven. Het mooist zou zijn als hij zijn onvrede en frustraties met jou zou delen. Want communicatie is altijd de sleutel om een huwelijk overeind te houden. Groetjes, A.

M., 28-07-2012
Sinds enkele weken is mijn man na 16 jaar huwelijk vertrokken naar een goede vriend omdat hij rust nodig heeft. Een opluchting voor mij en mijn drie puber kinderen. Maar ik het ook het gevoel in een film te zijn beland omdat ik nooit gedacht had dat wij in zo'n situatie terecht zouden komen.
Mijn man heeft het laatste jaar zo goed als alle verschijnselen van een midlife crisis vertoond en had een zeer kort lontje waardoor mijn kinderen en ik op onze tenen moesten lopen. Ik heb het afgelopen jaar, ondanks dat hij zei dat hij niet tegen het puber gedrag van de kinderen kon, de schuld bij mij zelf gezocht. Nadat hij weg gegaan is heb ik veel op internet over MC gelezen en dat was erg herkenbaar. Het helpt mij om te lezen dat ik de schuld niet bij me zelf moet zoeken en ik hoor nu ook van mijn omgeving dat ik hem de laatste jaren te veel ruimte heb gegeven. Ik had tot vorig jaar, naar mijn mening, een goed huwelijk met een man met veel verantwoording voor zijn gezin.
Mijn man veranderde het meest, nadat hij met een oud vriendinnetje had afgesproken. Ik heb hem zelfs aangemoedigd om weer met haar af te spreken om uit te zoeken waarom zij hem in verwarring had gebracht. Ik was er vast van overtuigd dat hij mij nooit zou verlaten. Na die tweede ontmoeting kon hij haar niet meer uit zijn hoofd zetten en kwam hij niet lekker in zijn vel te zitten. Nu is hij weg, hij zegt dat zijn ex vriendinnetje geen rol speelt en dat hij eerlijk tegen mij is. Maar ik lees op internet dat een MC-er vaak liegt. Ik ben blij dat hij bij een psycholoog loopt. Ik merk dat ik zelf ook een proces doormaak en ik weet niet waar het zal eindigen. Wel weet ik dat het veel tijd zal kosten voor ons beiden, om zaken die belangrijk zijn voor de toekomst duidelijk te krijgen.

Over de midlife crisis wordt vaak lacherig gedaan. Nu ik dit allemaal meemaak vraag ik me af waarom de midlife crisis niet meer en uitgebreider in de media gebracht wordt. En waarom er geen preventief programma ontwikkeld is.Want na de vele ervaringen op het internet berokkend het veel leed zowel bij de MC'ers als bij de partners en dan hebben we het nog niet over de kinderen. Reactie infoteur, 29-07-2012
Hi M., de midlifecrisis wordt vaak als excuus gebruikt om de plotselinge veranderingen goed te praten, zelfs door de partner. In die zin 'bestaat' de midlifecrisis niet. Door continue door de omgeving en de media ingegeven verheerlijking van de jeugd wordt de individuele zucht naar vernieuwing en opwinding aangewakkerd. Op een dag realiseert iemand zich dat hij of zij niet jong meer is, en denkt erover na wat ie nog kan doen om de jonge jaren te doen herleven. Vaak hoort daar een nieuwe partner of minnaar bij. Zodra een nieuwe relatie is aangegaan worden vervolgens allerlei excuses aangedragen waarom het huwelijk niet goed meer zou zijn. Je man stimuleren een oud vriendinnetje op te zoeken om te zien waarom zij hem verwarde, moet je natuurlijk nooit doen. De kans is levensgroot dat hij inmiddels met haar aan de haal is, ook al zegt hij van niet. De midlifecrisis wordt overigens genoeg beschreven, maar het is geen aandoening, dus is er ook geen behandeling, laat staan een 'preventief programma'. 'Midlife' bestaat, maar het woord 'crisis' is omstreden, en wordt door deskundigen vaak afgedaan als fabel. Misschien is de term 'transitie' beter. De grenslijn tussen midlifecrisis en narcisme/egoisme/egocentrisme is overigens klein. Het mag duidelijk zijn dat wie egoistisch van aard is, zich gemakkelijker overgeeft aan daden die typerend zijn voor de midlifecrisis. Zoek online ook op zoekwoorden zoals 'Midlifecrisis, does it exist?', enzovoorts. Sterkte, A.

W., 26-06-2012
Hallo A,
Wat veel herkenning in alle onderstaande verhalen.
Ik heb een man van 47 jaar oud, we hebben 14 jaar een relatie en 2 kinderen van 7 en 12 jaar oud. Onze relatie was in mijn ogen prima. Doordat mijn man veel voor zijn werk langere tijd in het buitenland zit raken we niet gauw in een sleur en is het altijd weer spannend als hij thuis komt. Ik merk wel dat de vonken er de laatste jaren niet meer afspringen maar had het idee dat we het beide prima vonden.
Nu ben ik er vorige week achter gekomen dat hij al 2 jaar een relatie heeft met een andere vrouw die hij in de kroeg heeft ontmoet. Volgens hem betekend zij niets en gaat het bij beide alleen om de sex. Hij houdt van mij en is opzicht tevreden over onze sex alleen heeft hij meer behoefte dan ik. Volgens hem is het hem overkomen en is hij er zo ingerold. Waarom hij hier niet mee is gestopt kan hij mij niet uitleggen, hij snapt het zelf ook niet. Hij houdt van mij en wil met mij verder als ik dat nog wil. De keuze is aan mij. Hij heeft meteen een punt achter de relatie met de ander gezet.
Ik heb geprobeerd om er achter te komen waarom hij dit heeft gedaan maar hij kan mij geen verklaring geven. Het past namelijk helemaal niet bij hem. Hij heeft dit gedrag bij andere altijd veroordeeld en begrijpt het zelf ook niet. Ik weet ook zeker dat iedereen in onze omgeving vol ongeloof zal reageren als ze het zouden horen.
Ik heb gezegd dat ik wil nadenken of ik nog wel verder wil omdat mijn vertrouwen weg is. Ik heb hem ook gevraagd of er niet nog meer is gebeurdis wat hij mij moet opbiechten. Omdat hij voor zijn werk weer weg moest heb ik gezegd dat hij nu openkaart moet spelen en als ik er later achter kom dat het nog meer is gebeurd het voor mij over is. Dit helemaal omdat hij zoveel weg is en ik ervan op aan moet kunnen dat er niets gebeurd in het buitenland. Volgens hem hoef ik daar niet bang voor te zijn want volgens hem heeft hij daar niet eens de mogelijkheid toe in het buitenland, hij zit namelijk op een schip.
Nu ben ik er gisteren achter gekomen dat hij tijdens een reis in februari iets heeft gehad met een dame daar. Voor mij is het nu over en uit. Hij heeft zijn kans gehad en geen open kaart gespeeld. Mijn vertrouwen en respect voor hem zijn weg en ik ben bang dat ik hem nooit meer kan vertrouwen. Ik ben in mij vorige relatie ook al bedrogen en wil dit niet nog een keer meemaken.
Het probleem is dat hij nu in het buitenland zit en als hij thuis komt zouden we 4 dagen later op vakantie gaan. Ik zit erover te denken om alleen met de kinderen te gaan en een punt achter onze relatie te zetten. Wat mij betreft hoeft het niet meer maar ik heb wel 2 kinderen. Moet ik voor hun toch proberen om de relatie te redden en gezamelijk op vakantie gaan? Als ik dat doe zal het vooral voor de kinderen zijn en niet voor mezelf, heeft het dan nog wel zin? Ik ben benieuwd naar je antwoord. Reactie infoteur, 27-06-2012
Hi W., deze website gaat over de midlifecrisis, niet over vreemdgaan. Je beschrijft verder geen signalen die erop duiden dat hij in een midlifecrisis verkeert. Ook vertel je niet hoe je er tot tweemaal toe achter bent gekomen dat hij iemand anders had. Wat je moet doen is hem confronteren en zijn beweegredenen uitzoeken. Met het antwoord dat hij het niet weet kun je niets. Bovendien is het helemaal geen antwoord. De man heeft volop gelegenheid, tijd en ruimte om seksuele relaties met anderen aan te knopen. Garanties dat dit verleden tijd is heb je niet. Hij zal waarschijnlijk steeds weer situaties opzoeken waarin de verleiding zich voordoet, tenzij hij daar zelf iets aan wil veranderen. Spanning lokt. Maar daar hoef je helemaal geen midlifecrisis voor te hebben. Wat je moet doen bepaal je natuurlijk zelf. Alleen jij weet hoeveel je in het verleden al moet hebben doorstaan, en of je hem weer durft te vertrouwen. De waarde van het huwelijk is wat uiteindelijk telt. De kinderen horen daarbij. Wil hij daar oprecht voor gaan maar is hij gevoelig voor de vele verleidingen? Dan moet hij zich daartegen beschermen. Misschien zelfs een andere baan. Is dat niet mogelijk dan kun je proberen samen spanning terug te brengen. Bezoek hem op een van zijn zakenreizen. Als verrassing. Misschien vindt hij dat soort dingen leuk genoeg om niet met een ander te gaan rommelen. Helpt niks, dan kun je overwegen een eind aan de relatie te maken. Vooralsnog kun je echter beter niets doen behalve hem aan de tand voelen. Sterkte, A.

A., 25-06-2012
Hallo A en allemaal,
Nou ik ben nu 1, 5 geleden in de steek gelaten door een man met een dikke mc. Het gaat uitstekend met me en heb voor mijn gevoel alles een plek gegeven. Het was een zware strijd die ik aan moest gaan om te staan waar ik nu sta. Ik wil hiermee iedereen laten weten die dit proces ook meemaakt dat het tijd nodig heeft en praat er vooral over en denk vooral tijd aan jezelf. Ik heb nu sinds 4 maand een hele leuke vriend (die niet met zichzelf overhoop ligt). Jeetje wat een verschil met m'n ex-man, merk nu vooral dat de persoonlijkheid van deze man veeeel beter bij me past. Een stabiele man die tevreden en gelukkig is met zichzelf. En zo zit ik ook in elkaar. Een maand geleden heb ik m'n ex-man gezegd dat ik een vriend heb, nou je had hem moeten zien staan kijken! Hij kreeg geen woord meer uit z'n mond en wist niet waar hij moest kijken, alsof hij wilde zeggen het is dus nu echt over. Terwijl hij zelf al een half jaar samen woont met z'n nieuwe liefje. Zo zie je maar weer aan het eind van de tunnel schijnt altijd de zon, dit heb ik vanaf het begin af aan altijd gezegd. Helaas zul je eerst door een diep dal moeten gaan maar je gaat ooit inzien dat het beter is zo, want een leven lang met iemand te moeten leven die met zichzelf in de knoop zit (mc), dan ben je uiteindelijk zo'n persoon liever kwijt dan rijk! Allen heel veel sterkte! Reactie infoteur, 26-06-2012
Hi A., op een of andere manier denken exen maar al te vaak dat de achtergelaten partner hulpeloos en alleen wegkwijnt in een hoekje. Als het tegenovergestelde wordt bewezen, zijn ze perplex. Want opeens is daar die spiegel die je hem voorhield. Je doet nu wat hij al die tijd al deed: een ander nemen! ;). En het blijkt nog een prima keus te zijn ook. Veel geluk en dank voor je bijdrage, A.

Pascal, 20-06-2012
Truda, Astrid, dank voor jullie opbeurende woorden en steun de laatste paar maanden. Mijn emoties en frustraties hier te kunnen neerpennen, hebben mij zeker enorm geholpen in mijn verwerkingsproces, waarvan ik hoop dat het in de laatste fase zit… ik kom zeker regelmatig nog een kijkje nemen om te leren uit de ervaringen van anderen en om mijn ervaring te delen. Ik heb altijd vrij veel geluk gehad in het leven en dit was de eerste echt grote tegenslag die ik diende te verwerken. Op emotioneel vlak ben ik een echte spons en neem dus alles op, analyseer alles tot op het bot zoals het "HOE", het "WAAROM" waarover Truda spreekt… Dat alles wil ik nu achter me laten en me richten op de toekomst. Bedankt! Groetjes, Pascal Reactie infoteur, 21-06-2012
:)))

Pascal, 19-06-2012
Hallo Astrid, hallo iedereen, tja, het is tijd geworden een hele dikke zwarte streep onder mijn huwelijk te trekken… Ze woonde alleen, zag het niet meer zitten in ons huwelijk of het huwelijk als instituut in het algemeen, de koek was op, ze zag me niet meer graag op die manier enz enz. Gisteren via onze twee dochtertjes vernomen dat ze een uitstap hadden gedaan met een man van haar werk en dat ze hadden gekust… Hoewel ik ondertussen iemand nieuw heb leren kennen waarmee het supergoed klikt, kwam dit toch opnieuw als een donderslag bij heldere hemel. Onverwachts ben ik een nieuwe leuke vrouw leren kennen, maar het intiatief om het gezin uit mekaar te rukken kwam niet van mij, maar van haar. Gedurende meer dan een jaar nog geprobeerd alles goed te maken, alles uit de kast gehaald, tot iedereen me zei "geef haar ruimte, zodat ze zelf kan inzien wat ze mist"… Wel, blijkbaar zou het toch nooit meer goedkomen, want nu heeft ze een relatie met iemand van haar werk die "met alle respect" totaal niet bij haar past. Dat heeft ze zelf maanden beweerd. Waarschijnlijk speelt mijn trots een grote rol hierin, maar wat heeft die gozer haar meer te bieden dan ik… zoals ik al zei, met alle respect, maar die gozer is 10 jaar ouder, vrij klein en dik, heeft een ringbaartje en een dikke wrat op zijn wang. Ik ben groot, slank, zie er niet slecht uit, maar belangrijker is dat we gedurende 14 jaar een leven hadden opgebouwd met twee prachtige, gezonde meisjes, een mooie woning, een leuke vriendenkring! Zoiets geef je toch niet op "omdat het niet meer goed aanvoelt"?! Begrijp me niet verkeerd, want ik ben gek op mijn nieuwe vriendin, maar toch doet het me meer dan ik had verwacht haar nu met een andere man die te zien, die volgens mij totaal niet bij haar past (maar ja, ik ben dan ook niet objectief!) en waarmee ze alles vanop 0 mag herbeginnen… die onmacht, die frustratie, dat onbegrip. Hopelijk is het de allerlaatste keer dat ik hiermee wordt geconfronteerd en ben ik eindelijk gekomen aan de laatste fase van mijn verwerkingsproces… Diep binnenin hoop ik dat ze met haar hoofd tegen de muur loopt, dat ze ooit nog gaat beseffen wat ze heeft weggegooid, misschien omwille van haar midlifecrisis, haar eeuwige zoektocht naar zichzelf waar ze is aan begonnen. Waarom toch ben ik niet vroeger gaan inzien dat het geen zin had voor haar zo lang te blijven vechten? Ik kan mezelf wel voor het hoofd slaan dat het zo lang heeft geduurd voor ik dit ben gaan inzien… In ieder geval sla ik nu een nieuwe weg in, maar zal ik jammer genoeg nog een regelmatig contact moeten houden met haar omwille van onze dochtertjes… Groetjes & sterkte aan iedereen!
Pascal Reactie infoteur, 20-06-2012
Hi Pascal, je vechtlust heeft niet het gewenste resultaat gehad, maar het had wel degelijk zin. Je hebt voor jezelf bewezen er alles aan gedaan te hebben wat in je vermogen lag. Dit is nodig om ook emotioneel los te kunnen komen van je ex. Zoals je merkte is dat nog een heel proces vooral omdat de communicatie te wensen overliet, en je vreemde redenen kreeg zoals 'de koek is op' en meer van die flarden waar je helemaal niets mee kon. Ik had al eerder geschreven dat er een andere oorzaak moet zijn, zoals een geheime relatie met iemand anders of in elk geval de intentie om met een ander iets te willen. Dat laatste is nu de realiteit gebleken. Het is jammer dat je hebt moeten constateren dat haar bedrieglijke redeneringen gewoon bedoeld waren om de communicatie ook te stoppen. Helaas werkte dat voor haar niet zo, het leverde alleen maar meer (terechte) vragen bij jou op. Inmiddels heb jij ook iemand anders gevonden, dus een verzoening is verder weg dan ooit. Nu maar zien of die ouwe, dikke, baardige en wrattige kabouter meer voor haar kan betekenen dan jij ooit gedaan hebt… ;). Eens komt ze zichzelf nog wel tegen want het grootste taboe dat rondwaart is toch wel het gegeven dat men spijt heeft van een scheiding. Groetjes terug, A.

Dinneke, 05-06-2012
Na onze vakantie in Portugal (vorige zomer) is mijn man enorm veranderd. Waar wij tijdens onze vakantie samen droomden van een huisje in Portugal (bv. een B & B) werd die droom na onze vakantie opnieuw gedroomd met een stel vrienden van hem, deze keer Italië. Grootse plannen werden er gemaakt waar ik spelenderwijs mee ingerold ben. Langzamerhand blijft mijn man steeds vaker in de zaak van dat bevriende stel hangen, komt alsmaar later thuis. Klusjes thuis worden snel snel afgewerkt om huppeldepup richting bevriend stel te lopen. De vrouw van dat stel is gek op mijn man, omdat hij haar doet denken aan haar overleden man. Mijn man is ook dol op haar omdat ze na een lange moeilijke periode haar leven zo mooi weer op orde heeft en ze kan zo aandoenlijk plezier maken, haar lach vertederd hem… Maar hij is niet verliefd op haar, althans dat zegt hij me toch. Na maanden van wachten op hem heb ik besloten om het Italië verhaal eens nader te bekijken en heb ik niet langer zin om hierin mee te gaan. We hebben inmiddels 2 kleinkinderen, een mooi huis met prachtige tuin, regelmatig op reis kortom een makkelijk en mooi leven. Bovendien ben ik 7 jaar jonger dan mijn man en moet ik nog veel langer werken, ook omdat er een soort van groepsverzekering verbonden is aan mijn job. Dus als ik stop met werken, ligt de uitkering veel lager dan momenteel voorzien. Mijn man besloot dan dat hij alleen naar Italië zal vertrekken en dat ik hem na 12 jaar kan achterna reizen. Ik zou twaalf jaar in ons huis alleen blijven en met de vakantie naar hem moeten reizen. Ik heb hem daar vriendelijk voor bedankt en hem duidelijk gemaakt dat ik dan beter meteen mijn leven individueel kan opstarten. Hij zei toen dat hij zich erbij neerlegde, Italië werd afgeschreven. Het lijkt wel of ik hiervoor dagelijks gestraft wordt: sedertdien praat hij niet meer met me, en als dat wel gebeurt is het koel, kil en vooral in de ik-vorm. Ik heb ook steeds het gevoel dat ik hem belemmer, dat ik hem in de weg zit. Al wekenlang volgt niet een knuffel, lief woord of een spontaan kusje… Hij drinkt ook elke dag behoorlijk wat (was voorheen een gezelligheidsdrinker), zit vaak in op de tuinbank voor zich uit te staren. Ik kom helemaal niet dichter bij hem, kan niet tot hem doordringen, ik raak mijn man kwijt. Afgelopen weekend op een feestje heeft hij heel vrolijk lopen socializen met z'n soulmate (vrouw van dat stel) en met de andere aanwezigen veel plezier gemaakt. Ik werd volkomen door hem genegeerd. Tijdens de toast met het aperitief heeft hij met iedereen gekloken en mij bewust overgeslagen. Dat bleek ook achteraf toen ik hem hierop aansprak. Ook gisteravond had hij weer behoorlijk gedronken en weer kwam het verhaal van 'ik wil nog wat met m'n leven, ik wil niet oud worden… ' Ik probeer hem dan te zeggen dat hij al niet is zoals zijn leeftijdsgenoten, zo energiek, zo charismatisch eigenlijk veel jonger dan z'n huidige 55 jaar. Ik lijk maar niet tot hem door te dringen. Toen ik hem aankaartte dat hij wel eens een midlifecrisis zou kunnen hebben en hem de indicaties voorlas, beaamde hij er enkele en wou daarna direct naar bed. Het werd hem teveel. Toen ik later naar bed ging, heeft hij 'zogenaamd' in z'n slaap mij geschopt en geduwd zodat ik de logeerkamer ben gaan opzoeken, was dit weer een 'afstraffing'?
Ik word hier stilaan doodongelukkig van. Ik wil mijn man van vroeger terug! Reactie infoteur, 07-06-2012
Hi Dinneke, jij krijgt de zwarte piet toegeschoven omdat je hem belemmert in zijn wilde plannen. En daarom 'straft' hij je op allerlei manieren. Sowieso is het voorstel om letterlijk van tafel en bed gescheiden te zijn (hij in Italie, jij hier) voor maar liefst twaalf jaar te belachelijk voor woorden. De zogenaamde droom zou trouwens toch wel in duigen vallen. Het is zelfs afgezaagd om de zoveelste b&b te beginnen, waar geen mens op zit te wachten. Vaak hoor je dat het keihard werken is, met nauwelijks resultaat. Doe jezelf dat dus nooit aan! Het lijkt er verder op dat je man zijn zinnen heeft gezet op die andere vrouw, maar zij is bezet, en hijzelf ook. Ook dat zal hem allemaal frustreren. Kortom, allemaal tekenen van de midlifecrisis waar geen pasklare oplossing voor is, tenzij hij zelf erkent dat hij een probleem heeft waar hij iets aan moet doen. 'Ik wil nog wat met mijn leven' is een belediging aan jouw adres, alsof jij zijn leven enkel zou hebben gedwarsboomd of er een saaie boel van zou hebben gemaakt. Je kunt hem die spiegel voorhouden. Verder is het afwachten of hij het oppikt… Sterkte, A.

Joan, 01-06-2012
Eind november vorig jaar kreeg ik de mededeling dat mijn man wilde scheiden. Hij zei botweg dat ik maar op zoek moest gaat naar een sociale huurwoning. Hij wilde alleen zijn en ik moest vertrekken met de kinderen. Later bleek hij dus ook verliefd te zijn op iemand anders en ik paste volgens hem eigenlijk helemaal niet bij hem. Hij had geen "gevoel" meer voor mij en ook niet voor de kinderen. Dat het wat hem betreft over zou zijn tussen hem en mij dat zou kunnen maar dat hij niets meer voelde voor de kinderen, dat kon ik niet begrijpen en hierdoor wist ik wel dat hij niet helemaal in orde was. Ik heb flink op hem ingepraat en de twijfel sloeg toe bij hem. Maar ik ben mijn geloof in onvoorwaardelijke liefde nu kwijt en dat zal denk ik niet meer terug komen. We zijn nog wel samen. Door veel praten zijn we erachter gekomen dat zijn controledwang tussen ons in is gaan staan, ik heb me hierdoor voor hem afgesloten en we zijn in de loop van de tijd wel uit elkaar gegroeid. Hij is in een zware depressie beland waardoor hij eigenlijk thuis niets meer om zich heen kon verdragen. Positieve aandacht van een andere vrouw heeft hem waarschijnlijk aan onze relatie doen twijfelen. Maar als ik hem moet geloven is het gebleven bij een ontmoeting die erg veel indruk op hem heeft gemaakt en daarna wat sms contact. Dit ging dan weer wel over de scheiding, toen ik nog van niets wist. Dus ook al is er misschien geen fysiek contact geweest, het was voor hem voldoende om mij en de kinderen te dumpen en dat doet nog steeds heel veel pijn. Hij slikt nu antidepressiva, hij is wat meer ontspannen en zegt weer dat hij met mij oud wil worden. Ik ben daar wel blij om maar ik ben nog erg wantrouwend en ook al is hij van goede wil, het komt wel wat geforceerd over. Hij kan nog steeds niet echt genieten van het leven met ons. Hij is met de huisarts nog op zoek naar meer passende antidepressiva. Ik ben bang dat hij voor de rest van zijn leven pillen slikt want hij wil niet in therapie en hij vindt de ruimte in zijn hoofd die hij krijgt door de medicatie nu al opwegen tegen de zware bijwerkingen. De tijd zal het leren. We zijn in ieder geval sinds lange tijd weer wat plannen aan het maken voor de toekomst. Reactie infoteur, 02-06-2012
Hi Joan, zie: http://mens-en-samenleving.infonu.nl/man-en-vrouw/84450-echt-scheiden-oorzaken-van-echtscheiding.html
Jammer dat hij zijn echtscheiding met een andere vrouw ging bespreken, in plaats van met jou. Het gemakkelijke verliefd worden op een ander zie je vaker als het huwelijk een beetje in een sleur is geraakt. Helaas werd zijn denkvermogen hierdoor aangetast. Opeens kwam hij met de vreemdste conclusies: je zou helemaal niet bij hem passen, hij had geen gevoel meer voor jou en vond gewoon dat jij met het hele gezin maar op moest donderen. En nu slikt hij pillen om hem op de rails te houden. Hopelijk kan hij binnenkort stoppen met die rommel want ze brengen een mens maar al te vaak van de regen in de drup. Aan de andere kant hebben de medicijnen zijn libido en jagersinstincten vast ook naar beneden gehaald, waardoor het versieren van die andere vrouw ineens niet meer zo aantrekkelijk is. Een mooie bijkomstigheid ;). Sterkte, A.

Ilda, 22-04-2012
Dat programma is op dit moment veelal negatief in het nieuws en raakt dit onderwerp. Als iemand de kolder in z'n kop krijgt en zijn/haar gezin verlaat om nieuwe spannende belevenissen te ervaren dan kan je het een naampje geven, MLC, karakter of wat dan ook daar gaat het in principe toch niet om. Waarom een persoon zoiets doet tsja wie zal het zeggen, je kan bij alle noemers wel een raakvlak vinden en de koele houding hoort er waarschijnlijk ook bij, een masker, beschermlaag of wat dan ook. Dat kan ook geen leven lang volgehouden worden volgens mij, maar het is een manier om zichzelf staande te houden want als ze zouden moeten toegeven dat ze verkeerd bezig zijn (lees: egoistisch) dan valt hun hele schijnwereld in duigen, dus zolang ze het kunnen uitstellen doen ze dat. Tja mensen verschillen enorm. In onze relatie is hij nooit zo radicaal geweest dus voor mij was het wel even schrikken, maar ook weer een les. Reactie infoteur, 23-04-2012
Hi Ilda, dat klopt. Het lijkt net alsof bij degene die vertrekt een soort knop is omgegaan. Al of niet in de midlifecrisis, de persoon moet zijn gevoel (lees: rekening houden met de levenspartner) volledig hebben uitgeschakeld om tot zo'n wreed, drastisch besluit te komen. Dit zie je terug bij zowel de reacties op deze site, als in dat tv-programma. Uiteraard kennen we niet alle achtergronden, en ook hier krijg ik het verhaal steeds van slechts een kant te horen. Toch denk ik dat je zo'n partner die zomaar - onbewogen - de 'kolder in de kop' krijgt maar beter kwijt kunt zijn dan rijk. Ik hoop voor alle achtergebleven partners dat dat besef in elk geval ooit komt. Groetjes, A.

Ilda, 17-04-2012
Precies A. hij gaat veel te snel. Verwerkt het allemaal niet, als het aan hem ligt dan heeft hij alweer een nieuw leventje waarbij het allemaal normaal is, gevoel? wat is dat dat is ver weggestopt geloof ik, verwerken? daar hebben we geen tijd voor, het leven gaat door. Zo'n instelling lijkt het een beetje, er zal toch eens een klap bij hem aan moeten komen of in ieder geval een tijd van bezinning. Voor nu lijkt hij helemaal gelukkig, mannen in de mlc zijn echt wel gelukkig met hun nieuwe liefjes hoor of mssch lijkt het voor mij alleen maar zo. Hij betrekt ons dochtertje er maar in. hij snapt er werkelijk geen snars van hoe het allemaal werkt, ja ze is lief en daarmee is alles maar goed? wat als het morgen niet meer tussen hen werkt of over een jaar? dan moet ons dochtertje maar weer wennen, ja ze zal eraan wennen dat haar vader een vrouwenverslinder is geworden helaas…! Reactie infoteur, 19-04-2012
Hi Ilda, in het tv-programma 'Echt scheiden' (RTL4, woensdag 20.30 uur presentatie Natasja Froger), zie je precies hoe ingrijpend, emotioneel en complex een echtscheidingsprocedure is. Ik denk dat veel mensen zo'n periode proberen te overbruggen door hun emoties uit te schakelen. Dit zie je dan ook terug op tv: Een van de twee is opvallend ijskoud en zet de scheiding stug en onbewogen door, terwijl de ander niet weet wat hem/haar overkomt. Waar twee scheiden, hebben twee schuld? Tot op heden heb ik daar geen enkel bewijs van gezien. Het is steeds eentje die de kolder in zijn kop heeft en de partner zonder blikken of blozen aan de kant zet. Die moet dan ook maar alles slikken, want alles is al beslist. Deze pijnlijke, wrede ommekeer in denken vraagt toch echt wel wat meer dan enkel de midlifecrisis! Ik vermoed dat sommige karakters/persoonlijkheden eerder geneigd zijn om roekeloos op te stappen dan andere. De midlifecrisis is secundair. Groetjes, A.

Ilda, 16-04-2012
Hoi A. A. en Truda bedankt voor jullie reacties en opbeurende woorden. Zijn nw vriendin is nu dus zo'n 2 weken in Nederland en verblijft bij mijn ex. Ons dochtertje is al 2 x met haar vader en nw vriendin weggeweest. Ons dochtertje die nu dus 5 jaar is vind zijn nw vriendin heel lief zei ze. Nou dat is gelukkig een pluspunt want ik zat daar ook enorm mee in mijn maag. Volgens mij is mijn ex nu helemaal happy met zijn nieuwe leven. Als ze over een week of 2 weer terug gaat dan zal het wel even wennen zijn voor hem maar hij moet toch regelmatig voor zijn werk die kan op (zo heeft hij haar ook leren kennen). Zo blijft de relatie wel spannend en leuk he. Nou ja laat maar gaan hoor kan me er niet meer druk om maken, veel plezier met je liefje. Nu is het zo dat als hij aan het werk zit zijn nw vriendin alleen thuis zit en nu vroeg hij aan ons dochtertje om vrijdag na school bij hem te komen en dan kan ons dochtertje koekjes bakken met zijn nieuwe vriendin terwijl hij aan het werk is. Wordt ons dochtertje nu gebruikt als speelkameraad voor zijn vriendin als hij aan het werk is? Ja daar pas ik voor hoor, gaat mij te snel allemaal. Ons dochtertje vindt haar wel lief maar wil niet alleen met haar zijn dat durft ze nog niet zei ze, papa moet er ook bij zijn, ja logisch toch, Dat hij alles maar zo snel doet en het allemaal normaal vindt moet hij weten, voor mij moet je dit soort dingen stapsgewijs aanpakken. Reactie infoteur, 17-04-2012
Hi Ilda, ja helemaal mee eens. Je ex zal het goed bedoelen, maar hij heeft niet zoveel notie van het gevoelsleven van zo'n klein meisje. Misschien denkt ie wel dat hoe sneller iedereen aan elkaar gewend is, hoe beter. Maar zoiets kun je helemaal niet forceren. Je dochter heeft erg veel moeten doorstaan in de laatste maanden en moet niet worden blootgesteld aan nog meer verwarring. Die vriendin moet dan ook een pas terug doen, en pas in beeld komen als de huidige situatie enigszins verwerkt en gewoon is geworden. Dat is het voorlopig nog niet. Je ex duwt zijn liefje al naar voren terwijl hij nog amper van zijn vorige vlam af was. En je dochter moet dat allemaal maar begrijpen of als normaal beschouwen. Communiceer met hem dus in het belang van je kind. En zeg dat je dochter inderdaad koekjes mag bakken… maar wel met haar bloedeigen moeder ;D. Sterkte, A.

Ilda, 05-04-2012
Hebben gisteravond nog gesmst waarin hij weer eens oprakelde dat het allemaal aan mij heeft gelegen, ik was alles wat niet goed was zeg maar, heb hem 12 jaar lang gedomineerd (?). Hij voelde zich niet vrij etc. Nou weer alles wat niet goed was zeg maar, allemaal mijn schuld en met mijn karakter zou ik niet makkelijk een ander vinden. Het leven is kort en hij wil de rest van zijn leven gelukkig zijn. En hij kan er niks aan doen dat wij nu alleen zijn, ons dochtertje went wel aan alles en ik moet ook maar verder gaan etc. We kunnen goede vrienden blijven. Het wrange aan dit alles is dat hij gelukkig is met zijn liefje en mij nog een trap na geeft dat ik niet aan haar kan tippen en met mijn karakter geen andere vent zou kunnen vinden, die zou zo weer weg zijn als hij mij leert kennen, nou waar ik dat nou aan heb verdiend. Hij heeft toch een ander en is toch gelukkig waarom mij dan nog even een schop na geven, het is al moeilijk genoeg. En dat soort woorden uit hij alleen maar als ik hem erop wijs wat hij heeft aangericht. Ik krijg dan de volle laag want het heeft allemaal aan mij gelegen, als ik anders was geweest was hij nooit weggegaan. Ja dat is wel erg makkelijk. Word er zo moe van. Hoe kan iemand die gelukkig en hopeloos verliefd is nog zulk soort uitspraken doen? Als ik dan ook nog zeg dat hij paar maanden geleden nog verliefd was op een ander en daarna weer de relatie met de voorgaande oppikt wat dat dan is dan zegt hij dat hij dat zelf moet weten en de vorige een zoon had van 12 en dat niet makkelijk is en ze toch niet bij elkaar passen (dat wist hij dus na paar maanden) maar dat zegt hij bij mij ook na 12 jaar nogal een verschil. En deze nieuwe, althans hij gaat bij elkaar opgeteld toch al zo'n 2 jaar met haar om, die is het nu helemaal. Heeft geen kinderen en is nog onder de 30. Het is gewoon naar hoe het toch nog aan me blijft knagen dit allemaal, hij kan zo makkelijk verder en ik zit maar in de ellende. Hebben MC-ers geen verdriet? of weten ze dat zo goed te verbergen? Reactie infoteur, 08-04-2012
Hi Ilda, hij verbergt zijn emoties door jou overal de schuld van te geven. Zo pleit hij zichzelf vrij van wat hij zelf heeft aangericht. Mensen die zo in elkaar zitten roepen keihard dat het allemaal aan de ander ligt, om zichzelf maar niet in de spiegel hoeven aan te kijken. Daarom moet je zijn woorden niet serieus nemen en nooit op jezelf betrekken, hoe wreed ze ook op je worden uitgestort. Zijn nieuwe blom zal gauw doorhebben met wat voor een verleden hij kampt, en misschien zal ze ooit weten dat hij in de tussentijd ook nog een andere vrouw had versleten. Geen beste binnenkomers, en als ze verstandig is zal ze hem snel aan de kant schuiven. 'Niet vrij voelen' en roepen 'dat het leven te kort is', zijn uitspraken van midlifers, maar de kreet dat je 'met jouw karakter geen andere vent kan vinden' zegt alles over zijn eigen karakter, niets over het jouwe. Bedenk niet of hij nog verdriet heeft, maar bedenk hoe jij je eigen leven weer gaat oppakken. Een man als hij is het niet waard om over te blijven piekeren. Kijk om je heen en laat nieuwe mensen toe. Ook mannen! De weg is vrij… Groetjes, A.

Ilda, 04-04-2012
Hoi A. ik heb nog een berichtje gestuurd dat ik hoop dat zijn nieuwe vriendin lief zal zijn voor ons dochtertje. Hij schreef dat hij daar voor zou zorgen. Daar reageerde ik nog op dat hij er niet te makkelijk over moet denken. Tot slot schreef ik nog dat ik hoop dat hij gelukkig wordt. Heb ik geen reactie meer op ontvangen. Voor mij is het nu afgesloten. Ergens had ik nog een sprankeltje hoop realiseer ik me wel maar nu het allemaal zo definitief is met zijn nw vriendin, ze komt hierheen en dat is toch wel erg serieus allemaal, hiermee geeft hij ook echt te kennen dat hij voor haar gaat. Ik moet het echt loslaten en dat doe ik nu dan ook. Ik moet nu echt verder zonder een achterdeurtje dat besef ik maar al te goed. Hij heeft zijn nieuwe leven met zijn nieuwe liefde en dat is wat ik moet accepteren. Dat zie ik wel in en ik hoop dat het contact tussen zijn nieuwe vriendin en ons dochtertje goed zal verlopen zodat zij een goede band met haar vader kan behouden en hem op een gezonde manier kan blijven zien. Dat is het allerbelangrijkste voor mij. Reactie infoteur, 05-04-2012
Hey Ilda, vergeet jezelf niet! Ook jij hebt nu de vrijheid om te doen wat je wil. Mannen zat! Voor de opvoeding van je dochter moet je proberen gezamenlijke afspraken te maken en daar heeft zijn vriendin niets mee te maken. Die vriendin kan ook nog eens een tijdelijk verschijnseltje zijn! Groetjes, A.

Ilda, 04-04-2012
Hoi A. nou zijn vriendin komt a.s. vrijdag naar Nederland. Hij heeft het vandaag verteld terwijl ons dochtertje met Pasen bij hem zou zijn en een dagje zou blijven slapen dat kan nu dus niet meer. Ze kan wel komen zei hij maar dan is die vriendin er constant bij want die blijft dus bij hem. Ik was daar nogal boos over omdat ons dochtertje daar nu weer constant mee geconfronteerd wordt, ze heeft haar vader de komende tijd dus niet meer voor zichzelf. Daar moet ze toch aan wennen zei hij want hij gaat niet alleen blijven hij wil verder en daar hoort die ander bij. Hij is net 2 weken terug van 5 weken bij die ander. Zijn dochter heeft 5 weken zonder vader moeten zitten en nu 2 weekenden een dagje met haar vader en nu alweer constant met een vreemde vrouw erbij. Ik reageerde dus erg fel en hij zei meteen dat hij blij is dat hij van me af is met mijn rotkarakter etc etc en dat ik niet aan zijn nieuwe vriendin kan tippen. Daarnaast vertelde hij ook nog dat zij erg lief is en hij aan samenwonen met haar denkt. Ja hij heeft zijn huis al helemaal ingericht voor haar komst, de duurste spullen etc. gekocht. Ik zei al dat hare majesteit komt en de rode loper uit kan. We hadden dus een soort van ruzie. Achteraf denk ik dat ik niet zo fel had moeten reageren maar ik was gewoon erg boos dat mijn dochtertje hiermee dus weer de pineut is. Ik moet het maar uitzoeken en kan vanaf nu maar alles zelf doen (hij zou helpen met klussen maar dat zal ik nu maar moeten vergeten zei hij) en als ik zo door zou gaan dan betaalt hij niks meer (alimentatie). Ik zei nog dat ik het belachelijk vindt dat hij vergeet dat hij een dochtertje heeft en niet de moeite neemt om haar aan alles te laten wennen. Een paar maanden geleden had hij nog een andere vriendin waar mijn dochtertje aan moest wennen en daar had ze al zo'n moeite mee en nu dit weer. Met deze gaat hij bij elkaar opgeteld toch alweer 1, 5 jaar om en het voelt goed etc etc. nou ik baal er enorm van. We gingen de laatste tijd als vrienden met elkaar om maar dat is nu weer over, ik heb het met mijn reactie wel een beetje verpest en dat vind ik wel jammer want ik wil het contact ten behoeve van ons dochtertje goed houden maar ik heb me niet in kunnen houden, het is zo veel allemaal en ik kan gewoon niet op hem rekenen als het ons dochtertje aangaat. Hij vindt dat hij het goed doet en gelooft er zelf echt in. Hij denkt dat ons dochtertje niets te kort komt en gelukkig is zo. Hij ziet niet in dat ons dochtertje er onder lijdt daar is hij totaal niet mee bezig, hij doe in het weekend leuke dingen met haar en verwend haar en dat ziet hij als voldoende. HIj vergeet ff dat ik alles doe voor haar en al haar verdriet meemaak en hij het gewoon lekker makkelijk heeft met al zijn tripjes en vrijheid en nieuwe liefde. Ik ben het allemaal maar en moet alles maar goed vinden en anders herinner ik hem er weer aan hoe blij hij is dat hij van me af is. Zo zegt hij dat ook he. Vreselijk allemaal. Zo was hij nooit hij, maar hij uit de laatste 2 jaren al zulke harde woorden dat ik er niet mee van schrik, als ik het zou moeten geloven ben ik 12 jaar een en al ellende geweest en nu heeft hij een lieve vriendin waar ik niet aan kan tippen en hij is heel blij dat ze komt. Heeft een superbloemstuk gemaakt in huis voor haar komst (heeft hij bij mij nooit gedaan, hij was niet zo'n bloemenman maar nu kan het niet op allemaal. Is dit nog steeds de midlifecrisis of is hij gewoon echt verliefd op een ander en heeft het niks met de midlifecrisis te maken? Reactie infoteur, 05-04-2012
Hi Ilda, jij ruziet op een heel humoristische manier (hare majesteit en de rode loper, lol). Zijn woorden zijn stukken akeliger met al die dreigementen, manipulaties, lelijke aantijgingen en beledigingen. Zoals hij handelt valt m.i. nog steeds onder de midlifecrisis, want voor zijn nieuwe liefje doet hij alles, en jou blaft ie af alsof je een stuk oud vuil bent. Compleet in de war dus. Wie van zijn kind houdt, houdt ook van de moeder, maar daar heeft ie klaarblijkelijk nog nooit van gehoord. En zijn schuldgevoel koopt ie af door jullie dochter in de weekends te 'verwennen'. Kortom, wees blij dat een andere vrouw zo gek is om zich straks te laten bedonderen. Want in de tussentijd had ie ook nog eens een ander versleten, en de kans is nagenoeg nul dat zijn vriendin daar ook maar iets vanaf weet. Verliefd? Geen idee. Hij loopt volgens mij enkel zijn hormonen achterna. Groetjes, A.

C., 02-04-2012
Hoi Astrid,
Ik heb sinds bijna 2 maand een vriend, en mijn ex-man is nu iets meer dan een jaar weg.
Ben benieuwd hoe jij er over denkt hoe ik mijn ex-man dit ga vertellen. Zit zelf te denken zo min mogelijk informatie over mijn vriend vrij te geven, met name ook omdat ik mijn ex-man geheel niet meer vertrouw, hij doet zoveel dingen die ik niet van hem had verwacht.
Mijn vriend is ook in de steek gelaten door een vrouw in met een mc, je ziet inderdaad vaak dat mensen met een mc elkaar opzoeken en dat geld ook door mensen die er niet in zitten.
C. Reactie infoteur, 03-04-2012
Hi C., zijn er geen kinderen bij betrokken, dan hoef je je ex helemaal niets te vertellen. Zijn die er wel, dan vind ik het persoonlijk nog veel te vroeg om er iets over te zeggen. Laat hem eerst een jaartje gissen en peinzen voordat de waarheid op tafel komt. Wil je niet dat hij het van anderen hoort, zeg het dan uiteindelijk zelf, maar dan terloops. Zo laat je hem voelen dat het volstrekt vanzelfsprekend is dat jij weer aan de man bent. Niet iets bijzonders wat officieel moet worden meegedeeld. Groetjes, A.

Ilda, 02-04-2012
Hoi A. nou idd als hij vermoed dat ik een avondje op stap ga, net zoals afgelopen zaterdag, dan staat hij zondag ineens onaangekondigd voor de deur. Lijkt wel een soort controle maar dan onder het mom van iets anders. Hij zei afgelopen weekend ook bijvoorbeeld dat hij een keertje voor me gaat koken en streek me ineens over mijn schouder en bood aan om klusjes in de tuin voor me te gaan doen. Nou nou zeg wat een ommekeer ineens maar ik verwacht er niet al te veel van want morgen kan het weer finaal anders zijn, ik blijf dus neutraal. Reactie infoteur, 03-04-2012
Hi Ilda, ja. Maar er is niets op tegen om hem in je huis eens flink aan het werk te zetten. Keukenwerk, tuinklussen… hopelijk heb je nog meer opdrachten voor je nieuwe werknemer ;). Maak er schaamteloos gebruik van! Terwijl hij dan voor je zwoegt, kun je gezellig gaan bellen met een denkbeeldige nieuwe partner. Eens zien of dit hem van streek maakt? Zet hem gerust in de tang! ;D. Groetjes, A.

Truda, 31-03-2012
Hallo allemaal!

Ik wil niet mijn verhaal in geuren en kleuren hier opschrijven, want ik vind dat dat in t verleden hoort, en het is tenslotte het verhaal van mijn exman (man destijds) die ik heb laten gaan, en hij mag zelf gaan uitzoeken of niet wat hij achter heeft gelaten!

Wel wil ik aangeven en ook meegeven aan anderen: alsjeblieft, laat mannen die dus weggaan ook echt met rust! Hoe moeilijk ook, zoek je zelf weer op, en geef hem geen enkele blijk van dat jij hem ooit nog terug zou willen! Laat wel horen dat je hem loslaat, dat je hem alle geluk van de wereld gunt, en echt waar, als de hereniging en verzoening mocht komen, dan komt deze vanuit degene die weggegaan is, je kunt daar zelf niks aan bewerken! Mensen met een midlifecrisis zijn zo met hunzelf begaan, vergelijk ze met puberende kinderen die zich afzetten tegen alles en iedereen die hun de "druk" van verantwoordelijkheden opleggen! Je heb het nazien, en je moet zelf doorgaan met je eigen stuk leven, die je hopenlijk hebt, want die had ik vóór ik mijn man leerde kennen namelijk wel! Ik kon terugvallen op mijzelf, mijn eigen kracht en zelfliefde, ook al was alles wat er tussen ons (mijn ex en mij) door hem wel kapot gemaakt door zijn overspel! Onafhankelijkheid binnen een huwelijk, je autonomie behouden, je eigen stuk ruimte is meestal dat wat mist binnen een huwelijk waarin de man het gezin dus plotseling verlaat! Waarom zouden ze anders de "druk" ervaren?
Ik leidde 12 jaar lang wat dat betreft een dubbelleven, als mijn man thuis was leek het alsof er een huwelijk was, een eenheid, maar was hij weg, dan ervoer ik wel dat daarvan geen sprake was, omdat mijn man wel zorgde voor dat gemis daarvoor! Hij gaf mij niet die ruimte binnen het huwelijk! Als er 2 mensen genoeg ruimte hadden, wás er wel dat stuk ontplooiing geweest binnnen het huwelijk! Zie dat niet als iets wat je mist, maar wat je alsnog, nu je man is weggegaan eventueel (terug bij een verzoening, waaraan dan wel hard gewerkt moet worden dmv therapie) of in een nieuwe relatie kunt krijgen!
Ik zie het als enorm positief wat er allemaal gebeurd is, en leg het ook absoluut bij hem neer, zijn akties, en zijn uiteindelijke kapot willen maken van mij! Dat heeft hij 2 maal geroepen nl: : ik maak je helemaal kapot! Zo erg in de war was hij, en wellicht speelt er een persoonlijkheidsstoornis mee bij hem, dat interesseerde me niet!
Wel had ik heel duidelijk voor ogen, hier laat ik mezelf en de kinderen en óns leven niet in meeslepen! Tas voor de deur, met de duidelijke boodschap:"ga maar naar je vriendin terug, je bent niet meer welkom" deed hem niks, hij brak zelfs in en zou gaan slapen in de bijkeuken! Zo erg was het met hem destijds! Ik heb heel snel de scheiding ingezet, en wat voelde dat goed! Hem volledig de vrijheid te gegeven, en nu heb ik een hele leuke (doch met duidelijk grenzen van mijn kant aangevend) vriend aan hem overgehouden, hij wil mij graag, omdat de kinderen nog zo klein zijn, en ik ook een man mis nu die zulke (zware dingen) voor mij kan doen, helpen! Ik laat dat toe en hoppa, oppeens kunnen we heel goed door één deur wat betreft omgangsregels en invulling daarvan! Tenminste hij past zich nú zo aan op ons leven, dat van mij en mijn kinderen, wat dus eerst totaal laktte in het huwelijk!
Lang leve mijn vrijheid, die ik nu wél heb gekregen!
Zo zie je, een midlife-crisis van de één hóeft niet alleen maar kommer en kwel te betekenen, het kan ook ruimte en vrijheid scheppen voor dus iedereen!
Mensen, veel sterkte met alles, want ik ben ook eerst door een diep dal gegaan, maar ga klimmen en blijf niet in dat dal hangen! Reactie infoteur, 02-04-2012
Dank je Truda, dit zijn opbeurende woorden voor iedereen hier die dit nodig heeft. Groetjes, A.

Ilda, 29-03-2012
Hoi A. inderdaad het is zijn bedoeling ook niet om zich volleding met het gezin te herenigen, het is gewoon een egotripje om te zien waar hij staat zodat hij zich weer goed kan voelen. Als hij weer terug zou willen zijn bij ons dan zou hij inderdaad van alles doen om dat te bereiken dat heb ik nu gelukkig ook wel door, het heeft wel lang geduurd want je koestert ergens toch hoop en dat vul je dan positief in met een klein beetje toenadering terwijl het verstand wel weet dat het allemaal niet klopt. Stukje bij beetje moet je dus loslaten hoe moeilijk dat ook is maar op den duur gaat het vanzelf. Ik merk zoals vandaag dat hij het gewoon blijft doen, testen waar hij staat maar ik ga er nu luchtig mee om, reagereer er niet meer serieus op en ga gewoon mijn gang dat merkt hij ook. De mensen om mijn heen zeggen dat zijn verdriet zal komen als ik een ander heb want dat heeft hij nog niet meegemaakt. Ach we zullen zien… Reactie infoteur, 30-03-2012
Hi Ilda, jouw omgeving heeft gelijk. Je kunt je ex uitstekend testen en eventueel kwellen door de naam van een denkbeeldige ander te laten vallen. Ga niet 'officieel' meedelen dat je iemand anders hebt, maar noem terloops de naam van een man en doe alsof die man kind aan huis is. Ook al is ie compleet verzonnen! ;). Zo kun je zijn reactie peilen en hem een beetje terugpakken voor al het leed wat hij jou aandeed. Vraagt hij belangstellend naar die ander, zeg dan dat de tijd nog niet rijp is voor verdere informatie, en wordt ie kwaad lach hem dan uit. Misschien een vermoeiend spel om te spelen, maar een beetje pret voor jezelf mag je best inlassen ;D. Groetjes, A.

Pascal, 28-03-2012
Hallo Astrid, lang geleden dat ik hier nog iets heb geschreven… Mijn echtgenote is dus sinds 6 januari verhuisd en ze woont wel degelijk alleen. Ze heeft niemand anders. vrienden, kennissen, haar ouders, de dame die onze kinderen opvangt. Iedereen die haar vraagt of ze iemand anders heeft, krijgt te horen dat ze niemand heeft. Ik hoor of zie haar nog bijna dagelijks ivm de kinderen. Ik kan het nog steeds geen plaats geven dat ze is vertrokken en haar gezin uit mekaar heeft gerukt voor een gevoel dat ze "alleen door moest". Ik bleef me telkens vastgrijpen aan een laatste strohalm… ik dacht bij mezelf toen ze vertrok: "Binnen een aantal weken of maanden zal ze haar fout inzien"… Maar neen hoor, ze is nu bijna 4 maanden vertrokken en haar gevoel zegt haar nog steeds dat ze de juiste beslissing heeft genomen. Ze zat als het ware met een "bal in haar maag", een slecht gevoel en dat is nu verdwenen. Misschien moet de eenzaamheid nog de kop opsteken, maar ze is gewoon graag veel alleen… Telkens ik haar had gezien of gesproken de voorbije weken, voelde ik me keislecht. Ik was altijd opnieuw een hoopje ellende, soms zelfs in haar bijzijn. Maar wie wil er nu terugkeren naar een hoopje ellende? Niemand toch?! Daarom houd ik me nu sterk en probeer de adviezen toe te passen die te lezen staan bij "hoe je ex terugwinnen", maar ik moet toegeven dat het allemaal gemakkelijker is gezegd dan gedaan. Ik vind wel dat mijn ex de voorbije dagen opener is naar mij toe, maar ze blijft wel zeggen dat ik niet meer moet verwachten van haar dan vriendschap en dat ze me niks kan en wil beloven. Ik heb haar gezegd dat ik dat begreep, maar dat ik gewoon graag bij haar en de kinderen ben en dus wel graag samen dingen zou blijven doen. Vind jij dat een goeie houding en instelling, Astrid? Het is best moeilijk daar mee op die manier om te gaan, maar ik ben gisteren ook nog bij een psychotherapeute/psychiater gegaan die me wel heeft gezegd mijn gevoelens te volgen. Ik heb geprobeerd om wat te daten, maar het voelt nooit goed aan, want ik vermoed dat ik nog te sterk in een rouwproces zit. Het is ook moeilijk om mijn ex zomaar los te laten, want ze is niet vertrokken voor een ander of omdat ze ongelukkig was thuis. Het koppel was voor haar het probleem en niet het gezin. Misschien kan ik haar terugwinnen op deze manier nu ze een fysieke afstand heeft ingebouwd door te verhuizen. Wat vind jij hier van, Astrid? Ik ben in elk geval nog niet bereid of klaar haar volledig los te laten, dus vind ik niet dat ik dat moet doen. Ik waardeer enorm jouw mening hieromtrent, Astrid. Dank je! Reactie infoteur, 30-03-2012
Hi Pascal, je kunt haar op dit moment niet terugveroveren en het is nog maar de vraag of dat ooit kan. Daarvoor moet eerst helder worden wat er aan de hand is, en de verklaringen die jij van haar kreeg lijken nergens naar. Je zegt dat het 'koppel' voor haar het probleem is, en niet het gezin. Dat slaat werkelijk nergens op beste Pascal. Jij hoort net als zij bij het gezin, daar maak je als vader en echtgenoot deel van uit. Dit is dus niet los te koppelen. De veelvoud aan loze kreten die uit haar mond kwamen rollen openbaren het werkelijke probleem niet, en dat zal ze ook bewust zo inkleden. De kans is nog steeds aanwezig dat ze een ander heeft, of in elk geval met jou om bepaalde redenen niet tevreden was. Maar daarvoor moet ze niet haar kinderen in de steek laten en ze met een scheiding indirect straffen. Zij kunnen het niet helpen dat hun moeder de kolder in haar kop heeft. De 'bal in haar maag' en het 'slechte gevoel' kan ik niet rijmen met een normaal gezinsleven waarvan ik dan maar even aanneem dat je dat had. Samen dingen met haar doen zou ik voorlopig niet doen, omdat ze je dan nog gewoon ziet en niet tot een gemis kan komen. Hang dus niet zo aan haar, en laat zien dat je ook zonder haar prima kunt leven. Dit heeft niets met loslaten te maken, want loslaten kan sowieso niet als je het met die malle uitspraken over 'het koppel' moet doen. Ik vind dat je nog steeds recht hebt op uitleg, en op herstel van het huwelijk. Voor de kinderen, voor jou, en voor haarzelf. Maar aan een verzoening kun je niet werken als haar uitleg niet deugt. Precies daar zit het probleem. Hopelijk zoekt ze hulp voor zichzelf, niet bij iemand die met haar meekletst, maar iemand die haar laat wakker schudden. Een schop onder haar kont zou geen kwaad kunnen! Sterkte, A.

Ilda, 27-03-2012
Hoi A. als ik dat doorzet dan reageert hij daar wel op maar dat betekent niet dat hij zijn gezin weer terug wilt. Volgens mij wil hij dan alleen testen waar hij nog bij mij staat. En als hij denkt dat zijn 'plekje' nog erg belangrijk is dan is hij weer voldaan en gaat weer op oude voet zelf. Het is puur een egospelletje voor zichzelf. Ik heb er vrij weinig aan. Het doet me wel even goed als hij weer belangstelling toont maar ik trap er niet meer in. Ik weet dat het toch puur om hem gaat en niet om mij of een eventuele hereniging van het gezin. Het is ook best vermoeiend voor mij omdat ik dan weer heen en weer geslingerd wordt. Als hij maar merkt dat ik een 'eigen' leven leidt waarbij ik er happy uitzie dan komt hij weer om de hoek kijken. Als ik diep in mijn hart kijk dan zou ik graag ons gezinnetje weer terug willen maar ik besef ook meteen dat het niet gaat lukken. Daarom ga ik niet meer in op zijn verzoeken en dan niet om hem daarmee te kwetsen maar om mezelf te beschermen. Ik heb het vaak genoeg gedaan en ervan geleerd. Ik ben dan weer even terug bij af. het kost zoveel moed en energie om verder te gaan en ik laat dus niet meer toe dat hij dat weer even in laat storten door met mijn gevoelens te spelen want dat is dan toch wel wat hij doet. Ik vraag me af of hij zich dat wel beseft, hij is zo egoïstisch bezig. Reactie infoteur, 29-03-2012
Hi Ilda, ja dat klopt en het vraagt inderdaad veel energie om die spellen te spelen. Maar het doel moet dan ook niet zijn om hem terug te krijgen, maar om te laten zien dat je niet afhankelijk van hem bent. Dus: regelmatig nee zeggen, er fantastisch uitzien op momenten dat hij dat niet verwacht, onbereikbaar zijn, enz. Dit geeft de indruk dat je je leven zonder hem helemaal op orde hebt. Dat bedoelde ik ermee. Maar jij bent jij, en je moet doen waar je je goed bij voelt. Put dan in elk geval geen valse hoop uit zijn toenaderingen, want als hij jou werkelijk terug zou willen, zou hij alle banden met anderen verbreken en er alles aan doen om op een leuke manier met je in contact te zijn. Of hij beseft wat hij met je doet? Ik denk het niet. Want zo ver reikt zijn empathie helaas niet. Groetjes van A.

Ilda, 26-03-2012
Hoi A, hij is dus terug van zijn vakantie. Hij gaat zijn huis deels verbouwen en heeft in het buitenland nieuwe spullen voor zijn huis gekocht (zeer waarschijnlijk samen met zijn nieuwe vriendin). Het huis wordt helemaal gereed gemaakt voor haar aankomst heb ik zo het vermoeden. Gooit er een flink smak geld tegenaan. Blijkbaar maakt ze zoveel indruk op hem. Tegelijkertijd zie je weer een andere kant. Ons dochtertje was het weekend bij hem en hij stuurde mij zaterdagavond laat een bericht dat ze zondag iets leuks gingen doen en ons dochtertje had gevraagd of mama ook mee gaat. Nu vroeg ik gister aan ons dochtertje of zij had gevraagd of ik mee wilde gaan. Toen zei ons dochtertje 'nee papa zei dat mama ook wel mee mocht'. Dus hij wilde graag dat ik mee ging. Nu kan het een soort nieuwsgierigheid van zijn kant zijn, want toen ik ons dochtertje zaterdag naar hem toe bracht zag ik er leuk uit, ik zou uit eten gaan met een vriendin, maar dat wist hij niet. Hij kon echter wel zien dat ik er even op uit ging. In zijn bericht vroeg hij ook wat ik ging doen zondag. Verder onderneemt hij geen pogingen op liefdesvlak en laat hij duidelijk merken dat hij het goed vindt zo, hij zijn huis, wij onze huis etc. Ik heb sterk het vermoeden dat zijn nw vriendin binnenkort, als het huis gereed naar Nederland komt. Zie er wel tegenop want dan worden mijn dochtertje en ik daar mee geconfronteerd. Maar ja ik kan er weinig aan veranderen… Reactie infoteur, 27-03-2012
Hi Ilda, ja, hopeloos! Nu weet ik niet of je zondag inderdaad mee bent gegaan, want het zou goed zijn om precies datgene te doen wat hij niet achter jou zoekt. Ongetwijfeld had ie gedacht dat je mee zou komen, juist omdat je bij alles de hoop hebt dat het dan weer goedkomt. En dat je er leuk uitzag zaterdagavond: Ook dat moet hem verrast hebben. Zo zie je maar dat als je onverwacht uit de hoek komt, dit wonderlijk positieve effecten heeft. Zet dat door en doe steeds het omgekeerde van wat jij denkt dat hij verwacht. Groetjes, A.

Ilda, 19-03-2012
Hoi A. dat heb ik idd van de laatste keer wel geleerd, hij was ineens zo geinteresseerd nadat hij weer enkele weken weg was geweest, ik dacht dat hij serieus weer overwoog om er iets van te maken maar toen ik daar dus over begon te praten haakte hij meteen abrupt af. Ik schrok er wel van, ik nam hem toen nog serieus. Doe ik niet meer want het lijkt echt op een spelletje voor zichzelf idd, kijken hoever hij kan gaan en hoe interessant hij is want dat vindt hij zichzelf op dit moment behoorlijk. Jonge blom ad haak geslagen en hier en daar nog wat scharrels en zijn ex die meteen hapt als hij toenadering zoekt. Nou dat is bij deze dus echt afgelopen. Reactie infoteur, 20-03-2012
Hi Ilda, precies. Het streelt zijn ego dat hij zo gemakkelijk aan een vrouw kan komen, want dat is niet iedereen gegeven. Werk je aan een verzoening, dan geeft hem dat het idee dat vrouwen voor het oprapen liggen. Zelfs exen! Dit tij kun je heel gemakkelijk keren door hem geen blik waardig te gunnen. Geef hem het gevoel dat hij oninteressant is. Hoe harder hij vervolgens voor je loopt, hoe groter de schop die je hem uiteindeiljk kan geven. Want dat is toch wel een beetje wat er hier aan ontbreekt: een goeie wraakactie ;). Groetjes, A.

Ilda, 18-03-2012
Hoi A. nou dat is ook zo, hij is idd op zoek naar spanning op dit moment. Als hij een week of langer in het buitenland zit en met ons dochter ad telefoon is dan vraagt hij ineens weer met belangstelling naar mama, ik ben dan weer even uit beeld en hij is dan toch weer benieuwd, zo gaat dat elke keer en als hij dan weer terug is dan is hij de eerste dagen/week weer even toenaderend en als ik dan laat merken dat ik het eigenlijk wel weer goed wil maken haakt hij weer af en is hij weer met die ander uit het buitenland ah sms-en. Zo gaat het dus steeds, hij doet maar wat. Mijn dochtertje was gezellig ah vertellen wat wij allemaal gedaan hebben en wat we nog zouden gaan doen dit weekend. Dus hij hoorde gewoon dat het goed gaat hier. Toen hij naar mij vroeg ben ik niet ad telefoon gekomen, ik zei tegen ons dochtertje dat mama even bezig is en dat zei ze toen ook tegen hem. Toen merkte ik dat hij weer belangstelling kreeg en er graag bij wilde zijn (telefoon stond op speaker dus ik kon meeluisteren). Het lijkt wel een spelletje van hem. Bewust of onbewust maar ik neem het niet meer serieus, ga gewoon verder met ons leven en hij kijkt maar wat hij doet. Reactie infoteur, 19-03-2012
Hi Ilda, maak niet de fout om bij zijn toenaderingen de indruk te wekken dat je hem wel weer terugwilt. Daarmee maak je zijn positie namelijk nog luxueuzer dan het al is. Hij weet immers dat hij maar hoeft te waarschuwen dat ie terugkomt en je staat vast klaar. Het spel van afstoten en aantrekken beheerst ie goed, maar jijzelf hebt er niets aan behalve dat je in verwarring wordt gebracht en misschien heimwee naar vroeger krijgt. Hijzelf valt duidelijk op vrouwen die hij wat minder gemakkelijk kan krijgen, zodat hij zijn jachtgeweer in de aanslag kan houden. Een prooi die er al is, is geen uitdaging voor hem. Zo simpel is het! Doe er niet aan mee en laat hem vanaf nu gissen hoe het met je is. Wil hij je spreken over ditjes en datjes, zeg dan dat je daar geen tijd voor hebt. Je bent enkel beschikbaar voor zaken aangaande de opvoeding, verder niets. Zakelijk blijven hoor. Groetjes, A.

Ilda, 11-03-2012
Ja A. het is ook een leerproces. Ik heb een nieuw leven en beleef van alles waar ik toendertijd niet mee bezig was. Ik sta anders in het leven en merk hoe sterk een mens toch is, je moet toch door. Er komen allerlei krachten vrij en je ziet dat je het toch redt met af en toe het besef in welke situatie ik zit. Het gaat allemaal langs me heen zeg maar omdat ik bezig ben om door te gaan en gelukkig te zijn met mijn dochtertje ondanks alles. In de tussentijd is hij alweer een week in het buitenland bij zijn liefje en blijft daar nog 2 weken. Hij neemt het er maar van, om de maand weer een paar weken weg naar zijn liefje. Het lijkt toch wel serieus te worden. Hij gaat inmiddels alweer 2 jaar met haar om op deze manier. Zo blijft het spannend als je elkaar af en toe ziet en volgens mij komt zij binnenkort ook hierheen. Vandaag belde ons dochtertje ons en hij klonk gelukkig, zei wel dat hij haar mist, maar ja als je je dochter zo mist waarom blijf je dan zo lang weg? en ga je constant maar weer naar dat liefje. Is zij belangrijker dan zijn eigen kind? Hoe kan iemand zijn gezin zo in de steek laten he, zonder pardon. Tsja het zijn vragen die je met regelmaat terugkomen maar ik moet door en dat doe ik ook. Ik zie wel hoe erg mijn dochtertje haar vader mist en dat is zo moeilijk want ik kan zijn plaats niet innemen, doe alles voor haar en beleef veel plezier met haar maar het gemist blijft natuurlijk, zeker als ze kinderen met hun vaders ziet. Snap gewoon niet dat mensen hun kinderen zo in de steek kunnen laten voor verliefdheid, verliefd op een 12 jaar jongere is zoveel waard blijkbaar… Reactie infoteur, 14-03-2012
Hi Ilda, filosoof Winnie-the-Pooh (!) zei al: 'You are braver than you believe, stronger than you seem, and smarter than you think.' En zo is het. Pas in slechtere tijden leer je jezelf kennen, een proces waar je kennelijk doorheen moet. Je ex proberen te begrijpen is zeer moeilijk. Mensen kunnen meedogenloos zijn, zomaar hun partner of gezin aan de kant gooien omdat de jacht wacht. Daarbij denken ze volgens mij niet na. Dat liefje in het buitenland blijft enkel aantrekkelijk omdat ze moeilijk bereikbaar is. Vanaf het moment dat ze bij elkaar wonen zal het snel bergafwaarts gaan. Wat hij wil is seksuele spanning, geen liefde. Liefde liet ie lopen, want dat had hij bij jou en je dochter. Vaak wordt die zucht naar sensatie en avontuur verward met liefde. Hij 'denkt' dat hij van zijn liefje houdt, maar als ze de seks zou stoppen zou de hele liefde ook verdwenen zijn. Groetjes, A.

Sascha, 10-03-2012
Hallo,
ik geloof dat mijn man in een midlifecrisis zit in een behoorlijk heftige vorm! Het speelt nu een dikke anderhalf jaar en mijn leven heeft zich volledig verandert. We leerde elkaar kennen toen we beide 23 waren, super verliefd en onafscheidelijk. Voor mijn man was ik zijn eerste vriendin en ook eerste ervaring. Samen hebben we ons leven opgebouwd, althans zo heb ik het ervaren. Toen mijn man klaar was met zijn studie en een baan aanvaarde in het buitenland besloot ik na lang overwegen met hem mee te gaan en mijn kleine onderneming te verkopen. In het buitenland begonnen de problemen eigenlijk al, al hadden we het niet door. Ik had vreselijke heimwee maar geef niet snel op en heb echt gevochten er het beste van te maken. Ook mijn man heeft het niet makkelijk gehad toch hadden we het altijd fijn samen. Echter hebben we nooit echt onze gevoelens uitgeproken we gingen gewoon door. Op mijn 37e kwam bij mij het besef dat ik graag moeder wilde worden, ons leven was altijd nog zo in beweging en mijn carriere mest ik weer opnieuw opstarten dat ik er daarvoor nooit echt bij stil stond. Voor L kwam het een beetje als een schok. Van mij kant onstond paniek en daardoor een enorme druk en daarmee begon oze rampspoed. L is altijd behoorlijk dwars geweest met zijn gedrag eigenlijk in alles. Als er iets nieuws gekocht moest worden ect, ik heb altijd het gevoel gehad de kar enorm te moeten trekken en hij hing er achter. Het lukte me vaak wel en altijd was hij naderhand blij met hetgene.Nu weet ik hoeveel energie het mij heeft gekost. Mijn kinderwens werd een rampspoed, een miskraam, IVF en een mislukte adoptiiepoging. Mijn verdriet was groot L kon daar niet mee omgaan. Ik heb het gevoel dat hij mij nergens heeft gesteund en we hebben er bijna niet over gesproken. Het is niet omdat hij het niet wilde het lukt hem gewoon niet zijn gevoelens te bespreken. Een ongelukkige vrouw dat was ik en ik zocht en zocht naar een uitweg maar nooit twijfelde ik over onze liefde. Ik probeerde wel maar hem te praten hem te laten of hem mee te krijgen in ons leven, L werd echter steeds dwarser en zelfs naar onze familie werd hij dwars. Toen op een ochtend verdween hij en bleek dat hij had afgespoken met een collega en ze waren verliefd. Hij schreeuwde heel hard dat hij niet meer van mij hield al heel lang niet meer. Ik geloofde hem niet maar hij kwam niet meer terug. De relatie met zijn collega hield geen stand maar inmiddels had hij het internetdaten ontdekt. Hij die altijd 18 jaar lang zo betrouwbaar was en in mijn ogen nooit tegen mij heeft gelogen veranderde in een man die ik niet meer herken. Het heeft ruim een jaar geduurd dat hij zich enorm tegen mij afzette en vooral schreeuwde dat hij niet meer terug kwam en dat hij niet van mij hield. Ik heb gevochten als een beer en heb inmiddels weer een eigen leven maar heb hem nooit losgelaten omdat er naar mijn gevoel gewoon iets niet klopt. Nu zegt hij wel van mij te houden maar wil op dit moment geen vaste relatie met niemand, hij is opzoek naar zichzelf. We hebben afgesproken af en toe leuke dingen samen te doen. Dus zijn we laatst een week met vakantie geweest, het was als vanouds en we hebben het beide erg fijn gehad ook hebben we voor het eerst met elkaar gepraat op afgesproken tijden. We slapen ook met elkaar hierbij heb ik het gevoel dat er wel een liefde is maar het is meer sex, als liefde. Voor mij is het wel lastig want hij heeft mij zoveel afgenomen, een heel leven. Toch denk ik dat hij inderdaad op zoek is naar zichzelf en ik ben ervan overtuigd dat het goed voor hem is. Wat ik moeilijk vind is dat hij blijft zeggen ook open te staan voor andere vrouwen. En eerlijk gezegd ik sta ook open voor anderen mannen alleen ik ben bereid voor onze liefde te blijven vechten, onvoorwaardelijk. Ik denk dat hij stukje bij beetje steeds rustiger wordt en ik probeer hem te bereiken en nu wel het gesprek over onze gevoelens aan te gaan. Soms denk ik volgens mij groeien we naar een volwassen relatie. Houd ik het vol en wil ik het volhouden? En als ik hem loslaat en we vrienden blijven dan krijgt hij misschien een nieuwe relatie en is dan degene die ik zo graag naast mij had gewild. En natuurlijk als ik op deze manier doorga met mijn leven ontmoet ik misschien ook wel een ander en wordt het ook weer fijn. Maar ik geloof in liefde en ik geloof niet in zomaar opgeven. Ieder mens heeft zijn moeilijke fases in het leven en het is het waard voor te vechten. Ik was een moeilijke puber en als mijn ouders niet achter mij waren blijven staan was ik nooit geworden wie ik nu ben. Reactie infoteur, 13-03-2012
Hi Sascha, als de liefde echt is blijf je bij elkaar, in goede en slechte tijden. Het is dus begrijpelijk dat je er alles aan wilt doen. Maar jouw man wil niks, behalve een vrijbrief om met andere vrouwen om te gaan, en jou achter de hand. Of dit met een midlifecrisis te maken heeft is niet zeker. Internetdaten is aantrekkelijk voor tal van mensen, en het aantal gebonden mensen dat met anderen aanpapt is enorm groot. Jullie verleden vraagt om communicatie, praten over elkaars behoeften en gevoel. Hij weigert dat pertinent, maar wil wel met je naar bed. Het hele verhaal komt dan ook aan op jouw zelfrespect. Laat je je gebruiken terwijl je weet dat hij de deur naar andere vrouwen openhoudt, of zeg je 'bekijk het maar' en laat je hem eens voelen wat hij weggooit. 'Op zoek naar mezelf' staat gelijk aan 'Blijf van mijn vrijheid af', dus trap niet in de val dat je gewoon geduld zou moeten hebben. Lees: http://mens-en-samenleving.infonu.nl/psychologie/11815-red-je-huwelijk-van-de-ondergang.html
en http://mens-en-samenleving.infonu.nl/psychologie/11694-de-valkuilen-in-een-relatie.html
Sterkte, A.

A., 08-03-2012
Hoezo mensen die een MC hebben zijn egoïstisch? Mijn ex was deze week jarig en had zijn eigen kinderen niet eens uitgenodigd, toen mijn dochter van 15 jaar hem er naar vroeg zei hij dat de kamer al erg vol zou worden en dat hij de verjaardag voor de kinderen wel dit weekend viert. Enig idee hoe mijn dochter keek? Nou een kind van 15 is niet gek hoor, echt het kippenvel zat me tot achter m'n oren toen ik dit hoorde! Beste A. nu wil ik mijn dochter wel uitleggen wat er met haar vader aan de hand is, zodat ze dit misschien minder persoonlijk opvat, als ze dit tenminste kan. Vind jij dat het verstandig is om dit aan kinderen van 13 en 15 uit te leggen? Reactie infoteur, 09-03-2012
Hi A., hoe egoistischer iemand is, hoe sneller de gevoelens in de midlifecrisis worden omgezet in daden! Leg je kinderen gerust uit dat hun vader niet goed in zijn vel zit, dat hij in de war is en steeds verkeerde dingen doet. Dat ze zich dat niet persoonlijk moeten aantrekken. Maar ook dat hij in de toekomst vast weer beter in staat zal zijn om rekening te houden met anderen. Groetjes, A.

Robert1970 (infoteur), 07-03-2012 #49
We hebben er al een aantal goede praat sessies erop zitten. We praten veel over onze gevoelens. Al is dat voor een man lastig. Ze geeft aan niet verliefd te zijn op een ander en dat ze dat ook niet zoekt. Voor mij is dat lastig te begrijpen. Als een vrouw tegen je zegt ik hou niet meer zo van je als dat ik dat een aantal jaren terug deed. Ik heb dat n.l. niet ik hou nog steeds veel van haar. Ze voelt zich opgesloten in de relatie. Ik ben een thuis mens. Heb weinig echte vrienden. Mijn vrouw daarin tegen heeft er wel weer genoeg. Ik heb besloten om wat meer vertier buitens huis te gaan zoeken, en nieuwe vrienden te maken. ze vindt dat een prettig. We gaan ook meer samen dingen ondernemen. Dat vindt ze ook belangrijk. Het enige wat mij nog zorgen baard is dat ze een collega heeft die voor mij concurrerende gevoelens opwekt. Ze zegt niets voor hem te voelen, of dat wederzijds is weet ik niet. De man zit momenteel in een scheiding. En ik snap natuurlijk heel goed dat mijn vrouw een leuke vervangster kan zijn. Als hij zijn huwelijk heeft ontbonden. Ze zijn nu collega’s maar krijg soms het gevoel dat hij haar ook privé dingen met haar wil doen. Nu moet ik natuurlijk mijn vrouw vertrouwen op haar woord. Maar dit is wel lastig. Ik moet haar vrijheid geven. Ze maken nu nog geen concrete afspraken, maar ben bang dat dit niet lang duurt. Ik heb wel aangegeven dat ik de situatie een beetje zorgelijk vindt. Ze gaf aan dat ik nergens bang voor hoef te zijn. Ik geloof haar wel, maar krijg deze gevoelens niet uit mijn hoofd.

Een paar dagen later. inmiddels is dit wel het geval. En kan ik oprecht zeggen dat er geen ander is en dat ze daar ook niet op zit te wachten. Ze wil niets liever dan de kwestie oplossen. alleen kan ze dat niet in haar hoofd zit het nog niet goed. Zit ik alleen nog met een punt sex. Zij heeft niet zoveel behoeft om met mij sex te hebben. Zou het kunnen helpen als ik bepaalde filmpjes of speeltjes introduceer. Of moet ik gewoon wachten tot zij zin heeft. Speeltjes heb ik wel eens eerder als optie naar voren gebracht. Maar daar reageerde ze niet echt positief op ook niet negatief overigens. Reactie infoteur, 08-03-2012
Hi Robert1970, in een relatie hoort ook vertrouwen. Ze heeft aangegeven geen behoefte te hebben aan een verliefdheid dus voorlopig kun je weinig anders dan haar geloven. Wordt het straks toch meer tussen die twee, dan merk je dat gauw genoeg. De beleving van een langlopende relatie of huwelijk wordt in de loop der tijd natuurlijk altijd een beetje anders. Invloeden van buitenaf, de sleur van alledag… liefde wordt non-stop op de proef gesteld. Maar als het goed zit, zit het goed. Ook conflicten doen daar niets aan af, dus is het jammer dat je vrouw zichzelf inprent dat ze niet veel meer van je houdt. Hoe harder iemand zoiets roept, hoe groter het issue wordt, en meer er stuk gemaakt wordt. Zonde. Ze kan beter accepteren dat relaties niet hetzelfde blijven als in het begin. Verder: een verminderde of geen behoefte aan seks kan niet worden opgelost door de introductie van films of speeltjes, om de eenvoudige reden dat seks voor de meeste vrouwen geen technische aangelegenheid is. Het kan zelfs een verschrikkelijke afknapper zijn, dus houd er gewoon over op. Een vrouw die in de mood is komt vanzelf naar je toe. Is ze dat nooit en te nimmer, vraag haar dan zelf wat ze ervan vindt. Zo open je de communicatie die leidt naar haar diepste gevoelens omtrent de manier waarop je haar eigenlijk benadert. Groetjes, A.

Ilda, 01-03-2012
Bij mij heeft mijn ex stapsgewijs afstand van mij en ons dochtertje genomen, dat heeft wel een tijd geduurd maar hij is er echt mee bezig geweest. Laatst was mijn dochtertje bij hem en heeft hij haar een foto van dat vriendinnetje in het buitenland laten zien. Hij stond zoenend met haar op de foto en vertelde zijn dochtertje dat het papa's nieuwe vriendin is. Dat vertelde ons dochtertje mij later. Een meisje van 5 jaar op zo'n manier vertellen dat papa een nieuwe vriendin heeft. Een aantal maanden geleden nam hij ons dochtertje nog mee met die andere vriendin en haar zoontje. Hij is nu serieus bezig met die ander uit het buitenland. Is zijn huis helemaal aan het opknappen want volgens mij komt zijn binnenkort hierheen. Ik vroeg hem laatst om mij ook eens eens een foto van haar te laten zien want iedereen heeft zo onderhand haar foto wel gezien maar mij wilde hij het niet laten zien, vind hij niet interessant zei hij. Tov mij doet hij alsof ze niet zo bijzonder voor hem is maar dat is ze wel, ze bellen en sms-en dagelijks hoorde ik van iemand. Vreemd vind ik het dat hij niet eerlijk is daarover tegen mij. We zijn toch uit elkaar en alles is definitief verbroken en hij is nu gelukkig zegt hij. Ik heb ook gezegd dat ik me beter voel nu want zijn gedrag van de afgelopen tijd was ik ook niet gelukkig mee. Ik zag dat hij ervan schrok. Hij leeft wrsch in de veronderstelling dat ik eeuwig verdrietig ad zijlijn op hem blijf wachten maar zo werkt dat natuurlijk niet. Het is allemaal niet makkelijk hoor met zo'n kleine meid, het gaat echt wel heel erg goed met haar en we hebben het goed maar ik moet nog achterwege laten dat scheiden en al die gelukkige mensen die wel samenzijn en al die kinderen en klasgenootjes die wel hun papa en mama bij zich hebben en ons dochtertje niet. Je krijgt dan het gevoel alsof je gefaald hebt. Ik ben wel heel gelukkig met mijn dochtertje en vrienden en familie om ons heen maar het gezinnetje is niet compleet, dat moet ik nog uit mijn hoofd zetten. Het is nog een hele rit de verzorging van mijn dochtertje en de levensfases waar ze doorheen gaat, het idee dat ik daar alleen voor sta, want ja hij doet toch maar wat hij wil en ik kan daar niet echt op rekenen, geeft me wel een gevoel van 'wat jammer voor ons dochtertje'. Maar goed ad andere kant, je kunt niet in de toekomst kijken, dus gewoon doen met wat er is en eigenlijk ben ik best gelukkig hoor, en op bepaalde momenten als ik dus hieraan denk weer niet, maar goed dat hoort wrsch bij het verwerkingsproces. Reactie infoteur, 05-03-2012
Hi Ilda, gezien de omstandigheden doe je het ook goed. Het is niet alleen een verwerkingsproces maar ook een leerproces. Door verdriet kun je uiteindelijk vooruit komen, en merken dat de breuk daarvoor nodig was. Dat hij die foto van hem en zijn vriendin aan jullie dochter liet zien is natuurlijk stompzinnig. Wat moet je kind ermee, en wat wil hij hier nu mee bereiken? Bovendien kan niemand het serieus nemen. En hij lijkt zichzelf ook niet serieus te nemen, want zijn vriendin heeft tegenover jou in elk geval geen bestaansrecht. Met andere woorden, hij weet al dat hij op een dag toch weer opstapt, op naar de volgende. Ik denk niet dat hij gelukkig is. Waar hij mee bezig is, is een toneelstuk. Een schouwspel met meerdere slachtoffers. Wie merkt dat hij andere mensen ongelukkig maakt, kan zelf nooit gelukkig worden. Hou je haaks hoor. Grt, A.

Saskia, 26-02-2012
Mijn partner en ik kennen elkaar 23 jaar. Ruim 18 jaar is dat heel goed gegaan. Toen onze oudste dochter 2 was (nu ontstonden de eerste scheurtjes. Daarna nog een kindje gekregen (nu 5). Hoe gelukkig we ook leken te zijn, we groeiden steeds meer uit elkaar. Gaven elkaar steeds minder aandacht. Zagen elkaar niet meer echt. Zijn ook doorgeslagen in elkaar te faciliteren om vooral je eigen dingen te blijven doen. En zijn specialist geworden in alles samen doen met vrienden en familie de laatste jaren.

Het tekort aan aandacht heeft er in geresulteerd dat ik 3 jr geleden opeens openstond voor een andere man. Het over kwam me. De aandacht was heerlijk… een warm bad! Ik heb een x afgesproken. Er is niet veel gebeurt, maar mijn partner is hier achter gekomen en heeft een van de foute smsje gelezen.

Na een crisis toen zijn we toch door gegaan, maar nu achteraf was onze relatie verstoord. We hebben de dingen ook niet goed uitgepraat. De balans was er niet meer. Ik liep op eierschalen was me zelf niet. Ondanks dat het gewone leven wel gewoon doorging deed hij deed regelmatig geirriteerd en bot. Ik slikte dat, waarschijnlijk uit een soort schuldgevoel en hij dacht… hoe bot moet ik doen voor ik een reactie krijg. Ondertussen reageerden we steeds de verkeerde kant op en groeiden we meer uit elkaar. We hebben door de tijd wel gesprekken gehad over dat het niet goed ging, maar nooit echt iets veranderd.

2.5 jaar later, afgelopen oktober, barstte de bom en vertelde hij me 'opeens' dat hij ergens anders wilde gaan wonen. Hij liep er al een half jaar mee rond. Ik had juist het idee dat het langzamerhand weer de goede kant op ging. Heeft volgens mij in zn hoofd alles groter en groter gemaakt. En alles wat ik het afgelopen jaar gedaan heb alleen maar negatief uitgelegd.

Sinds januari woont hij nu ergens anders. Hij doet alsof we echt uit elkaar zijn. Terwijl we dat op papier niet zijn. En lijkt heel blij met de nieuwe situatie incl kinderregeling en al.Ik vind het verschrikkelijk en mis hem. Hij lijkt niet voor rede vatbaar. Heeft alles in zn hoofd zelf uitgedacht en trekt zich van niemand wat aan. Zegt dat de koek misschien wel op is na zo veel jaar. Soms denk ik dat hij in een midlife crisis zit, maar weet het niet zeker.

In mijn ogen hebben we niet goed genoeg ons best gedaan. We hebben er niet echt voor gevochten! Ik vind dat we dat aan onze kinderen verplicht zijn, maar het enige wat ik nu kan doen is hem de ruimte geven. Hij wil geen druk voelen…

Als we ons best weer gaan doen, moet het weer echt leuk kunnen worden… maar voorlopig ziet hij dat niet en wil hij dat ook niet. Ik ben heel veel aan het nadenken over wat anders moet en kan om er voor te zorgen dat als er nog een kans komt, we niet dezelfde valkuilen gaan stappen.

Ik vind dit zo moeilijk. Ik probeer door te gaan met mn leven, maar ik wil zo graag door samen met hem.

Wat moet ik doen? Reactie infoteur, 27-02-2012
Hi Saskia, deze website gaat over de midlifecrisis, en wat je beschrijft is dat niet. Je partner heeft het verleden nooit los kunnen laten en is nog steeds boos over je uitstapje buiten de relatie. 'Uit elkaar groeien' bestaat niet als je gewoon met elkaar praat en je best doet elkaar te begrijpen. Maar communicatie is voor velen een vak wat ze niet beheersen. Veel met elkaar praten maar het belangrijkste laten liggen is natuurlijk niet echt communiceren. Daarbij kan met praten ook veel mis gaan, zo kun je je juist ruzies krijgen of nog bozer op elkaar worden. Een relatie vraagt onderhoud, je hebt verantwoordelijkheid en moet rekening houden met de gevoelens van je partner. Je flirt met die ander had a. nooit ontdekt mogen worden, en b. als het dan ontdekt wordt moet besloten worden om door te gaan of niet. Half doorgaan met woede werkt niet. Hij koos ervoor om bij je te blijven, dan moet hij er ook alles aan doen om het goed te houden. Daar hoort vergeving bij. Niets van dat al is gebeurd en nu woont hij elders. Ik vrees dat je voorlopig niets kunt. Lees: http://mens-en-samenleving.infonu.nl/man-en-vrouw/43710-hoe-je-je-ex-terugkrijgt.html
Sterkte, A.

Jack1967, 23-02-2012
Hoi A., ik heb ondertussen mijn vriendin, we zijn nooit getrouwd en hebben ook geen kinderen, verteld dat ik denk dat ze in een MLC zit. Nou ja, waar ik al bang voor was gebeurde natuurlijk, hoe kom je aan die wijsheid, het is helemaal niet waar en je moet niet alles geloven wat er op internet staat, Ook heb ik haar (nogmaals) gevraagd of ze een ander heeft of misschien verliefd is op een ander, dat was absoluut niet zo zei ze en dat geloof ik ook wel, want ik ken haar langer dan vandaag. Ze is ondertussen genesteld op haar nieuwe plekje en zegt nu een beetje tot rust te komen, maar ja, voorlopig gebeurd er weinig, ze onderneemt niets en zegt alleen maar dat ze met rust gelaten wil worden. Nu heeft ze een gesprek gehad met de bedrijfsarts, omdat ze nog steeds niet hele dagen aan het werk is, maar ook daar komt niets uit natuurlijk. Het enige wat de bedrijfsarts kon doen is zorgen dat ze een gesprek krijgt met de maatschappelijk werker, maar ook daar gaat weer tijd overheen. Ik heb gewoon het idee dat ze er niet hard genoeg aan werkt, maar ook hier zegt ze weer op dat ze eerst met rust gelaten wil worden. Er bekruipt mij toch een raar gevoel hoor, zo ken ik haar helemaal niet, het begint er op te lijken dat ze het toch op wil gaan geven, nu al. Ik heb haar ook verteld dat als ze denkt dat ze een te overhaaste beslissing heeft genomen, ze zich nergens voor hoeft te schamen, ze moet zich niet te trots voelen en denken dat ze door die die trots niet terug kan, dat ze denk dat ze misschien daardoor gezichtsverlies lijdt tegenover mij, of familie of vrienden. Dat was ook niet zo, ik moet niet zoveel piekeren zei ze, waarop ik vertelde dat ze mij daar genoeg aanleiding toe geeft. IK ga er nog steeds voor, want zo komt ze niet van mij af, al is het wel verdomde moeilijk om positief te blijven. Ik heb me voorgenomen wat rustiger te worden en het dan toch maar zijn tijd gunnen en hopen dat ze het niet voor zich uit blijft schuiven en dat er in godsnaam dan wat positiefs uit een gesprek met een psych of een maatschappelijk werker komt, dat ze zich er voor open stelt en eerlijk toegeeft dat ze in een MLC zit. Al denk ik wel dat deze mensen zo door dat ballonnetje heen prikken natuurlijk. In ieder geval bankt voor je reactie A. en jij ook Pascal, wat een ellende man, hou je taai ik weet nu sinds kort hoe moeilijk dat is, sterkte. Reactie infoteur, 26-02-2012
Hi Jack1967, dank voor je update en laten we hopen dat de hulpverleners deskundig genoeg zijn om te begrijpen dat het gaat om een individueel probleem, wat vervolgens zijn weerslag heeft op jullie relatie. Omdat ze de relatie er wel bij betrekt, heb jij wel het recht om dingen zo te veranderen dat ze het weer naar haar zin heeft. Wil ze dat alles niet, dan voelt dat zeer oneerlijk. Je gevoelens zijn dan ook begrijpelijk, en je vriendin dient daar rekening mee te houden. Komt tijd, komt raad. Sterkte, A.

Bert, 22-02-2012
Onze sterke gehechtheid aan dingen maakt dat we verlies ervaren als die dingen wegvallen. We ervaren dan veel pijn. Voor je gevoel ben je, in geval van een scheiding bijvoorbeeld, alles dan kwijt. Maar is dat ook zo? Het kan ook een nieuw begin zijn, sterker nog, het is een nieuw begin. "In de chaos ontstaat ontwikkeling" (Jansen, 2005). Het loslaten van oude waarden en het omarmen van nieuwe waarden kost soms veel tijd, maar wordt mogelijk als we niet willen kiezen voor verbittering. Met de nadruk op willen!Het loslaten van onze gehechtheid aan (vooral immateriele) waarden klinkt simpel (ik baseer het op de leesbare principes van het Taoisme), maar de praktijk is veel moeilijker. Misschien is het volgende een optie om veel leed veroorzaakt door huwelijk en/of MLC in de toekomst te voorkomen; ikzelf vind het nog niet zo'n gekke gedachte: Als je een relatie aangaat sluit je een contract af voor drie jaar. Elke keer na drie jaar wordt gekeken of het contract kan worden verlengd; je moet dan volmondig weer "ja" tegen elkaar zeggen. Als er dan (huwelijks)problemen komen, dat zal zeker gebeuren, kun je er misschien nog iets aan doen.Of niet, maar dan zul je niet de pijn ervaren dan wanneer je elkaar "eeuwige trouw" hebt beloofd. Je kunt een ander toch niet levenslang opeisen? Nadeel zou kunnen zijn dat je in de blinde verliefdheid van de eerste liefde natuurlijk nooit zult verwachten dat er ooit problemen zullen ontstaan in de relatie. Misschien is het wijs onze kinderen met deze gedachte op te voeden, om hen leed te besparen. Reactie infoteur, 23-02-2012
Hi Bert, trouw voor de duur van drie jaar? De hele essentie van liefde gaat met het badwater weg als je dit in de vorm van een kortdurend contract giet. Je zegt dan eigenlijk tegen elkaar: 'We gaan drie jaar een relatie aan, maar daarna zijn we weer vrij.' Misschien ben ik te romantisch ingesteld, maar aan liefde zit mijns insziens geen termijn vast. Ik begrijp je beweegredenen wel, want je vindt dat levenslange claimen het andere uiterste. Maar je bezit elkaar niet. Als een van de twee de behoefte voelt om eens een relationeel uitstapje te maken, moet hij dat doen. Het punt is alleen dat je dit nooit aan je partner moet opbiechten. En daar gaan mensen de fout in. De relatie komt in een crisis en de breuk is nabij. Omdat je je gekwetst voelt, boos, verdrietig, vul maar in. Geestelijke trouw moet ontkoppeld worden van fysieke trouw. Het eerste is heel goed te doen voor de meeste mensen. Je houdt van de ander en wil je leven met de ander delen. Maar je lichaam blijft van jou alleen, en jij bepaalt wat je er seksueel mee doet, zolang je je partner dus niet kwetst. Daarom is een buitenechtelijke relatie ook zo gevaarlijk als je er geen duidelijke afspraak over hebt dat het enkel lichamelijk mag zijn. Een one night stand is m.i. de beste optie voor wie blijft worstelen. Groetjes, A.

Andjana, 21-02-2012
Hallo, Ik lees al geruime tijd de verhalen op deze site en kan mezelf vinden in al die verhalen. Het geeft mij moed als ik lees hoe ieder met een partner in mlc zich doorheen worstelt om door te leven met het verdriet die de partner in mlc zit. Ik bevind mezelf al ruim 1,5 jaar in een scheiding. 1,5 jaar geleden zei mijn partner dat hij wilde scheiden. Als reden gaf hij de schuld aan mijn broer die drugs gebruikt en ik mijn broer ondersteun met om zijn financien te beheren zodat hij zijn woning niet kwijtraakt en geen schulden creeert. Helaas eiste mijn partner in mijn huwelijk dat ik hiermee zou stoppen wat ik uiteraard niet heb gedaan. Ik heb achter zijn rug om verder gegaan met hulp aan mijn broer en toen kwam hij hier achter. We hebben toen thuis een fikse ruzie gehad waar heel veel emotie, onbegrip, woede naar voren is gekomen. Maanden later na de ruzie zei hij op een dag plotseling dat hij weggaat (na een relatie van 18 jaar, hij was toen 37 jaar en ik 38) en dat hij tot de dood bij mij gebleven zou zijn als ik mijn broer niet zou helpen. Hij is toen bij zijn moeder gaan wonen. Ik bleef alleen achter. Wij bleven vrienden en we bleven elkaar zien en hij bleef een paar dagen per week bij mij slapen, ik bleef voor hem koken en wassen. Ik vernam in de tussentijd dat hij begon uit te gaan met zijn vrienden en veel contact met vrouwen had. in de hoop dat hij terug zou komen bleef ik met hem in gesprek ondanks dat ik wist dat hij met vrouwen flirtte en ging daten. Ik bleef hem bedelen bij mij terug te komen maar hij wilde niet terug komen. Ik heb gehuild, gesmeekt en alles gedaan maar hij bleef maar weigeren om bij mij terug te komen. ik zei dat ik zou stoppen met hulp aan mijn broer te geven maar toch weigerde hij terug te komen. In die tijd is hij met motor rijles begonnen, hij is weer toneel gaan spelen wat hij ook deed voor het huwelijk. Hij begon minder te eten en op zijn lijn te letten. in augustus 2010 is hij weggegaan en wij bleven contact houden tot 30 april 2011. Op die dag hebben wij een ruzie gehad over zijn vrouwen met wie hij contact had. Deze ruzie is helemaal uit de hand gelopen omdat ik zo emotioneel was en hebben wij slaande ruzie gehad. Tijdens de ruzie deed hinalsof mijn gevoelens niks waren want ik zei tegen hem dat ik liever dood kan gaan in plaats van aan te zien hoe hij met zoveel meisjes blijft flirten. Hij heeft toen de Politie gebeld in plaats van mij te troosten. Ik weet dat dit echt fout was maar het was mijn gevoel op dat moment en ik wilde hem echt niet kwijt. Achteraf heb ik vernomen dat hij in de maand april al een relatie had met een vrouw die een kind heeft. In onze huwelijk hadden wij beiden en voornamenlijk zijn keus, ervoor gekozen om geen kinderen te nemen. Na die 30 april weigert hij met mij te praten. Alleen als het hem uitkomt. Hij woont inmiddels samen en laat niks meer van zich horen. Wilt met mij niks te maken hebben. Onze gezamenlijke droom was om naar India te emigreren en nu zegt hij dat het niet zijn droom was maar mijn droom was en hij alleen maar met mij mee deed omdat hij het spannend vond. Hij zegt nu ook dat hij nooit van mij gehouden heeft, dat hij meer bij mij was vanwege onze vriendschap. Hij wilt met niks geconfronteerd worden en zegt dat hij nu een gezin heeft waar hij voor moet zorgen (en mijn gezin dan). Hoe kan iemand achter je rug om een relatie opbouwen. Iedereen in onze omgeving verbaast zich dat wij uit elkaar zijn want wij waren de ideale echtpaar. Altijd samen leuke dingen doen, we hadden het gezellig samen en hadden onderling geen problemen behalve mijn broer. Ik had ook niet zien aankomen dat hij van de ene op de andere dag zo 180 graden is veranderd. Wij konden niet zonder elkaar leven en nu doet hij alsof ik niet meer besta. Laatst zei hij dat hij met mij wel heel leuk vond en met mij heel leuk heeft gehad maar toch niet voor mij gaat kiezen. Hij vindt het in zijn nieuwe gezin heel leuk (hoe kan iemand opeens bereid zijn om een kind (5 jaar) te verzorgen en zelf 18 jaar geen kinderen willen?). Dit alles doet toch zo een pijn en ik blijf maar hopen dat dit mlc is en hij op een dag gaat zien wat hij heeft laten gaan. Maar soms twijfel ik of dit wel mlc is? Soms denk ik dat hij gewoon klaar met mij is alhoewel mijn huwelijk niet een slechte huwelijk was. Ik weet het na 1,5 jaar nog steeds niet hoe en wat en dit alles maakt mij zo gek. Reactie infoteur, 23-02-2012
Hi Andjana, dit verhaal klinkt niet als een midlifecrisis en de leeftijd wijst daar ook niet op. Je beschrijft een man die zich jarenlang geergerd heeft aan het feit dat je je broer financieel ondersteunde. Financiele problemen zijn een van de topredenen waarom mensen gaan scheiden, dat heeft dus niets met een individuele crisis te maken. Je ziet trouwens vaak dat mannen geen kinderen willen (met een bepaalde vrouw), maar na een nieuwe start met een ander opeens wel een gezin gaan stichten. Misschien deed hij al die jaren wel wat jij wilde, en vindt hij het nu tijd om eens voor zichzelf op te komen. Dat hij de politie belde nadat je zei liever dood te willen dan dat hij met andere vrouwen flirtte, is het absolute dieptepunt geweest. Je bent in alles natuurlijk erg gekwetst, vandaar dat de woede en slaande ruzie enkel een uiting zijn geweest van intens verdriet. Probeer hem niet terug te krijgen want dat is zinloos. Beter is om aan jezelf te gaan werken, om je heen te kijken (er zijn zoveel mensen die iets voor je kunnen betekenen), en een nieuw leven op te bouwen. Zie dat als een uitdaging, een stap naar een nieuw begin. Sterkte, A.

Bert, 21-02-2012
Beste A. en A.: Mede dankzij dit soort websites/forums, besef ik dat je wat het huwelijk betreft niet te snel de "handdoek in de ring" moet gooien. Het is goed om stevige discussie te voeren over onderwerpen waar blijkbaar nog veel taboe over bestaat. Uiteindelijk gaat het er in ons leven om: wat is het goede leven?, en hoe moet ik dat leven leiden (lijden:)). Maar veel meer nog is belangrijk om ons af te vragen waar we de keuzes die we me maken in ons leven op baseren. Ik, man 48 jaar, zit middenin dit proces, ik denk er veel over na, maar ben ook een denker, worstel er ook mee. Een worsteling ook omdat ik ook weet wat ik op het spel zet; een vrouw die ik 23 jaar ken; en twee mooie kinderen van 16, en 18 jaar. Een worsteling, van het verstand tegen het gevoel in… of andersom. Het is vooral verwarrend, maar dat komt toch vooral door het enorme ethische/morele besef waarmee ik ben opgegroeid en geconditioneerd. Dit besef van morele plicht ombij je huwelijk te blijven is er ook honderden jaren ingehamerd natuurlijk, en stamt vooral niet uit de oertijd:). Misschien denken we er over een generatie al heel anders over, en die voorbeelden van anders denken zijn er al heel veel om ons heen natuurlijk. Nou ik lees vast wel weer wat (stevige) reacties hierop, maar dat geeft niks dames ik kan het hebben. Reactie infoteur, 22-02-2012
Hi Bert, hier komt een stevige reactie ;). Er is niets op tegen om na te denken over welke richting je je leven wilt geven en of je leven wel is zoals je had gehoopt of verwachtte. Je hebt natuurlijk al veel zelf ingevuld en draagt ook verantwoordelijkheid voor de goede voortgang van bijvoorbeeld je huwelijk. Dit laatste is iets waar je niet in je eentje aan begonnen was. Hoe kun je beoordelen of het het waard is om alles op te geven, voor iets dat nu zo mooi lijkt? In het begin is alles prachtig, maar de realiteit dient zich vroeg of laat ook elders aan. Dan komen de beslommeringen van alledag en denk je waarschijnlijk 'tjemig, het was met mijn vorige vrouw zo gek nog niet'. Want een ander zal weer andere onhebbelijkheden hebben, waar je nu misschien juist gek op bent, maar waar je je straks dood aan ergert. Mijn overtuiging is dat je pas aan een nieuwe episode in je leven kunt beginnen als de oude is afgesloten. Jij hebt m.i. nog helemaal niets afgesloten ;D. Groetjes, A.

Bert, 19-02-2012
Citaat van infoteur d.d. 26-01: "vrouwen zoeken veiligheid en mannen zijn op zoek naar avontuur; dat stamt nog uit de oertijd".
Mijn reactie hierop is dat ik niet weet wat de oertijd is of was; wie weet dat wel:)? Maar er vanuitgaande dat deze bewering blijkbaar klopt, op basis van fossielen, wie zijn wij dan om te durven beweren dat we nu niet meer in de oertijd leven (wat betreft relaties)? Waarom zijn we dan zo geconditioneerd dat we onze drang tot avontuur menen te moeten inperken ten bate van een huwelijk? Is het de angst het leven zonder elkaar niet meer aan te kunnen? Voelen we ons hulpeloos? Is het de druk van de ons omringende omgeving die ons de plicht om gelukkig te zijn voorspiegelt? Met welk idee van relaties voeden we kinderen op? Dit is even een egoistische kort-door-de-bocht-reactie, maar wel een fundamentele, en filosofische. Relaties en de problemen roepen in de tijd altijd meer vragen op dan er antwoorden zijn. Misschien ligt in onze manier van omgang met problemen en hoe ermee te communiceren wel een stuk zinvinding in ons leven. Ben benieuwd hoe er op wordt gereageerd. Reactie infoteur, 20-02-2012
Hi Bert, de samenleving bepaalt voor een groot deel hoe we tegen relaties aankijken. Allereerst heeft een mens de behoefte aan binding, je wilt van nature met een partner zijn en daarmee eventueel voor nakomelingen zorgen. Dit is biologisch. Daarnaast de sociologische factoren. Mensen zijn enorme na-apers, wat een heeft, wil de ander ook. De invloed van media en andere omgeving geeft ons het idee dat je pas meetelt als je een geweldige relatie hebt, dat vreemdgaan 'not done' is of in elk geval een beladen onderwerp, en dat je bij relatieproblemen hulp moet zoeken zodat de zaak weer wordt opgelost. Binnen een relatie krijg je soms tegenstrijdige gevoelens: je bent blij dat je 'voorzien' bent maar baalt er ergens ook van dat je nooit meer mag proeven van iemand anders. Want daar ligt dat taboe dat anno 2012 nog steeds heerst. De cijfers bevestigen dat zoveel mensen grote moeite hebben met dat taboe: Een op de drie gaat binnen een relatie vroeg of laat een avontuur met een ander aan. Doet de man dit dan is de vrouw boos, omdat haar gevoel van veiligheid is aangetast. Omgekeerd zou een man dit niet zien als een aantasting van zijn veilige thuishaven. Maar goed, aantasting van ego is weer een ander hoofdstuk, lol. Overigens is dit de correcte en meer volledige weergave van wat ik schreef: "Vrouwen zoeken veiligheid, mannen avontuur. Dit is natuurlijk heel globaal gesteld, maar het stamt nog uit de oertijd! ;)."
Food for thoughts… Groet, A.