Zelfbeheersing leidt tot later succes

Kinderen die kiezen voor een snelle, kleine beloning blijken later meer gedragsproblemen te hebben, kunnen minder hun concentratie bij taken houden, behalen lagere cijfers, hebben meer moeite bij het onderhouden van relaties met anderen. Dit in vergelijking met kinderen die het langer vol hielden om af te blijven van iets lekkers. Hoe belangrijk is zelfbeheersing? Je zit aan een tafel in een verder lege kamer. Een vriendelijke vrouw in een lange jas buigt zich naar je toe en zet een bordje op tafel. Op het bordje ligt één spekje, een marshmallow. Je hebt honger, niet heel erg, maar je zou best dat spekje lusten.
"Je kunt kiezen," spreekt de vrouw je toe met een glimlach. "Je mag dit spekje opeten zodra ik de kamer verlaat. Máár... je kunt ook even wachten, dan krijg je wanneer ik terugkom nóg een spekje. Dan heb je er twee." Ze loopt richting de deur. "Aan jou de keuze."

Wat zou jij doen?

Eten of vergeten

Voor velen zal het niet heel moeilijk zijn enkele minuten te wachten tot de vrouw terugkomt. Drie minuten voor een extra spekje is niet heel lang. Tenzij je geen behoefte hebt aan een tweede spekje, of tenzij je bijna omkomt van de honger en dit je laatste redding is, zul je jezelf wel een paar minuten in kunnen houden voor een tweede.

Voor kinderen van een jaar of vier, vijf is dit natuurlijk wel wat anders. Zij kregen deze taak opgelegd door de psycholoog Walter Mischel en werden alleen gelaten in een kamer met de marshmallow. En een camera die opnam hoe zij omgingen met de situatie, natuurlijk.

Vervolgens zie je verschillende gedragingen de revue passeren. Het ene kind kan rustig blijven zitten en lijkt onaangedaan. Het andere kind stopt de lekkernij onmiddellijk in de mond, alsof de hele uitleg van de onderzoeker langs hem/haar heen is gegaan. Of met de gedachte: "Het zal mij wat, ik heb zin in DIT spekje." Maar het overgrote deel van de kinderen doet de grootste moeite om te voorkomen dat zij het snoepje in de mond stopt. Ze kijken weg, ze houden hun handen voor hun gezicht, zingen een liedje ter afleiding, bijten kleine stukjes van het snoepje in de hoop dat het niet gezien wordt, of beginnen ongeduldig met hun voeten te schoppen. De een houdt het vol, de ander bezwijkt uiteindelijk.

Uitstel van beloning

Een onderzoek naar uitstel van beloning (delay of gratification). Mischel, benieuwd wat mensen in staat stelde een beloning uit te stellen, stelde groepen kinderen voor het dilemma te wachten of toe te geven aan een verleiding. Een tijd later, in een vervolgstudie, bleek echter dat er verschillen bestonden tussen de kinderen die het spekje meteen in de mond hadden gestopt en zij die amper moeite hadden met het uitstellen.

Op zich klinkt het niet heel opmerkelijk. Degenen die met gemak af kunnen blijven van iets lekkers op het ene moment, zullen daar ook op andere vlakken minder moeite mee hebben. De link met concentratie en aandacht ergens bijhouden is ook al redelijk snel gelegd. Als je die lekkere bonbon kunt laten, kun je misschien ook gemakkelijker je computerspel laten wachten om een essay af te schrijven. Toch bleken er meer consequenties vast te zitten aan het vermogen tot uitstellen.

Een zoete toekomst

Uit de vervolgstudie van Mischel bleek namelijk niet alleen dat adolescenten die als kind weinig moeite hadden met het uitstellen minder problemen met concentratie en aandacht hadden, maar ook behaalden zij hogere cijfers op testen (zij waren waarschijnlijk beter in staat langdurig te studeren en de lange test uit te zitten), onderhielden hun vriendschappen beter, gingen beter om met probleemsituaties en bleken competenter.

Dus wie weet kun je beter wachten met het aannemen van die bonbon, het zou zomaar je verdere toekomst kunnen bepalen...