De gevolgen van psychische mishandeling en verwaarlozing

Linda, 01-08-2017
Mijn ouders waren zeer gelovig. Tegelijkertijd keken ze niet écht om naar de meesten van de kinderen. Ik was jaloers op het kalfje dat liefdevol werd verzorgd door mijn moeder. Mij zag ze niet staan. Als kind werd ik veel thuis gehouden. Mijn vader wilde mij graag meehebben (hij verkocht eieren, deur aan deur). Geen verzuimambtenaar die bij mijn ouders kwamen en hun erop aanspraken dat hun kind naar school moest.

Ons gezin werd met de nek aan gekeken binnen de kerk en het dorp. Kinderen wilden niet met mij omgaan. Nu nog steeds een soort ontkenning van sommige broers en zussen dat wij zo'n slechte jeugd hebben gehad. 'Ze hebben hun best gedaan. Overal is wel wat.' Het effect op mij is niet gering. Last van terugkerende depressies, ongewild geen relatie. Veel last van herbelevingen. Grote mate van instabiliteit. Reactie infoteur, 07-08-2017
Wat naar. Als ouders niet voor hun kinderen (kunnen) zorgen geeft dat vaak heel veel latere effecten. Instabiliteit is daar vaak eentje van en depressie ook. Ik hoop dat je ergens de hulp vindt om het toch achter je te laten, want dit is ook zonde van je tijd. Je hebt toen een rottijd gehad en zou dat dan nu nog hebben. Niet dat je daar vaak veel aan kunt doen, maar het is zo zonde en ik wens je zoveel beters.

Anoniem1975, 15-07-2017
Ik ben een vrouw, 42, en begrijp sinds vorige week dat het slaan van mijn moeder tegenwoordig mishandeling genoemd zou worden. Ik heb het altijd als normaal aangenomen. En gedacht dat ik abnormaal ben dat ik vreselijk moeilijk 'meekom'. Mijn moeder was en is heel labiel. Geen principes om aan vast te houden. Geen man die haar steunt. En ze komt zelf uit een gewelddadig gezin. Ik heb er ptss aan overgehouden. Ik zie mijn moeder elke keer voor me die dan heel hard schreeuwt en blijft slaan en roepen 'snotmeid'. En dat ze dan nog even die laatste klap gaf. Gewoon omdat het kon en omdat ze nog wat energie overhad :( Zo interpreteer ik dat vanuit mijn herinnering. Ik denk dat ze me vaker geslagen heeft dan ik me kan herinneren. Ik ben jaren bij de GGZ geweest en als we over mijn jeugd gingen hebben raakte ik out. En nu ben ik daar weg.Ook omdat ik voldoende gestabiliseerd was na een zware overspannenheid gevolgd door een burn out.

Ik vertrouw mensen nog steeds niet. Als mensen te dichtbij komen word ik vreselijk bang. Ik beschik nog steeds over mijn oude 'vecht' mentaliteit. Ik kan goed harteloos met mensen omgaan. Want zo ging ik ook met mijn moeder om als ze mij sloeg. Dan schakelde ik 'uit'. Ik voel me eenzaam. Duurzame relaties zijn zeer moeilijk. Ook langdurige contacten met collega's. Ik zit al jaren in de ziektewet.

Omdat er ook sprake is geweest van religieuze indoctrinatie en ik ben opgegroeid met de gedachte dat ik demonen in mijn hoofd had en de duivel bezit kon nemen van mensen zag mijn realiteit er altijd anders uit (als in derealisatie en depersonalisatie, randpsychotisch en zeer angstig). Nu is mijn wereldbeeld gelukkig wel veranderd want God bestaat niet meer… En sta ik met beide benen op de grond. Vaak depressief en ik heb altijd veel pijn in mijn lijf maar ik sta! Maar ik blijf mijzelf de vraag stellen of het kan dat een moeder die haar kind slaat ook van dat kind kan houden. Of houden moeders die hun kinderen slaan gewoon niet van hun kinderen? Dat kan toch haast niet samengaan? Reactie infoteur, 07-08-2017
Misschien had je moeder wel hetzelfde meegemaakt en deed zij wat haar ook is overkomen. Of ze was machteloos. Of gewoon onaardig. Het is altijd erg moeilijk om dat te zeggen. Feit is wel dat het jou heel erg beschadigd heeft en dat dit heel wrang is. Maar je staat zoals je zegt en dat is natuurlijk weer geweldig goed nieuws. Probeer daar aan vast te houden en misschien ook je zachtere kant wat te ontwikkelen. Want uiteindelijk willen we toch allemaal liefde, hoeveel narigheid we ook hebben meegemaakt en hoe onveilig we ons ook kunnen voelen.

Heintje, 02-02-2017
Ik ben zeer erg psychisch en fysisch mishandeld als kind. Een extreem autoritaire, alcoholverslaafde en kettingrokende vader en een zenuwzieke, depressieve, hypergestresseerde bijwijlen drinkende moeder zorgden voor een allesbehalve vrolijke jeugd. Reeds op zeer jonge leeftijd kreeg ik te maken met verregaand gebrek aan affectie en expliciete vernedering en afwijzing vanwege moeder. Dagelijks waren klappen, harengetrek, stompen en excessief verbaal geweld mijn deel. Elke dag was de klok van 17.30 allesbepalend. Kwam vader naar huis of trok hij van de fabriek naar de kroeg? Bij dat laatste gingen de poppen aan het dansen. Moeder ging dan al te vaak door de rooie met ik als machteloos slachtoffer. Soms kreeg dat bij zijn nachtelijke thuiskomst een nog gewelddadiger vervolg. Dan werd ik uit bed gesommeerd teneinde schooltaken uit te leggen of zijn gewelddadigheid te ondergaan.

Eindeloze jaren heb ik vereenzaamd in mijn snikheet of vrieskoude kamertje gezeten (naargelang het seizoen). Vrienden had ik niet want ik werd al te vaak als andersdenkend, vreemd, onverzorgd ervaren. Pesterijen allerhande waren legio. Verbod om naar het toilet te gaan, de rolluiken te heffen, een radiootje te hebben you name it. Alles wat je maar bedenken kan hoorde bij het scenario (m.u.v. het allerergste; seksueel misbruik, daar ben ik gelukkig van gespaard gebleven). Jarenlang was de fiets mijn opgelegde vervoermiddel. Zo'n 300 km per week kreeg ik voorgeschoteld. Vanaf 15 was verplicht weekendwerk op vrij- zater- en zondag mijn deel (met de fiets) want één cent kreeg ik niet. Alles moest zelf worden betaald.

Mijn zus blonk in alles uit (ook op school) maar vooral in het verstoten van haar onderdrukte broer. Helaas ben ik jarenlang blijven uitblinken in het mij omringen met gemene mensen. Nooit ben ik het spoor echter bijster geraakt. In momenten van allerdiepste wanhoop en eenzaamheid heb ik vrede kunnen sluiten met mijn eigen ik als strijdmakker tegen de al te boze buitenwereld. Geen drugs, drank, ontsporing whats how ever liet ik mezelf (bewust of onbewust) toe. Nu, meer dan 40 jaren later besef ik dat de krassen langzaam sporen zijn geworden en dat ik inderdaad ben beschadigd.

Mijn ouders leven nog steeds en zijn nog steeds even manipulatief en harteloos. Ikzelf besef elke dag dat ik eindelijk een normale relatie heb met een lieve partner (wij zijn 11 jaar gelukkig samen) en heb me laten overhalen om meer in mezelf te geloven als zijnde een braaf mannetje dat al meer dan 40 jaar zijn dagelijkse strijd voert tegen onrecht, kwaadaardige mensen en de demonen in het eigen hoofd. Het is nu zo, veranderen kan ik het niet. Nog dit… kinderen ben ik altijd blijven zien als al wat mij vanaf mijn peutertijd heeft omringd… gemene, pestende, kwetsende, ongegeneerd hebzuchtige en egocentrische wezens. Gedragspatronen die volwassen evengoed meedragen maar maskeren met huichelarij. Mensen zijn zo. Daarom zijn ze nu eenmaal mensen. Groepsdynamiek heb ik lang voor mijn studies aan de lijve mogen ondervinden. Het heeft me (tegenwoordig ook al een cliché-term) "eigenzinnigheid" van de allerbeste categorie opgeleverd. Permanente kritische vraagstelling is mijn standaard gedachtegang. Mijn verhaal kent niemand door en door. De moeite van het vertellen niet waard in directe omgang. Er zijn 7.4 miljard zieltjes met klachten denk ik dan. Elke dag is er eentje waarbij mijn verhaal wordt verteld via mijn eigen perceptie. Laat dat zo lang mogelijk een verhaal zijn van een minimum aan onheil. Nog dit, ook mijn vader en moeder zijn mensjes… net als ik. Ook zij hadden al te vaak te maken met harteloze opvoeding. Ook zij krijgen dagelijks kansen. Wat zij daarmee aanvangen is helaas niet mijn verantwoordelijkheid. Ze blijven mijn ouders. Reactie infoteur, 10-02-2017
Wat een indrukwekkend verhaal over geestelijke en lichamelijke mishandeling. Maar wat ga je daar goed mee om en wat fijn dat je je niet bent gaan verstoppen in middelengebruik. Ik hoop op veel liefde voor je.

Heftig Leven, 22-01-2017
Hallo,

Ik ben in mijn jeugd samen met mijn broertje zwaar mishandeld geweest door onze vader. Zijn macht over ons was gebaseerd op geweld en geestelijk zieke spelletjes. Zat ik relaxed op de bank tv te kijken word je ineens geslagen, zei hij: ja je zei iets. Terwijl ik helemaal niks zei! Harde klappen, heen en weer slingeren, het helse gekrijs van mn broertje en ma diende boel probeert te redden, het was lelijk. Betrapte m er wel eens op dat hij lachte als hij me sloeg. Ik moest elke dag huilen om wat voor reden dan ook. Ook rookte hij thuis veel samen met ma de woonkamer vol en in de auto. Al met al ben ik hier lichamelijk en geestelijk zeer ziek van geworden, met zeer buitensporige OCD. In mn puberjaren werd t soms al zo zwart voor de ogen en voelde ik mn hart in zon rare knel dat ik oprecht dacht jongens nu is t gebeurd. Dat ik in mijn jeugd niet gestorven ben is nog steeds een wonder. Ben nu 23 en t gaat wel wat beter als toen maar het moet nog even duren voor ik weer gezonde zelfbescherming heb, maar ik voel aan mn water dat dat goedkomt. Beste voor me is om gewoon geen drank en drugs te doen en gezond te blijven. OCD is al zeker verminderd omdat de angst wat meer omgezet is in liefde en dan komt die ziekelijke controlezucht ook steeds minder de hoek om kijken. Ik denk dat als ik een jaar verder ben dat ik dan wel doorslaggevend hersteld ben. Dan gewoon weer hopelijk opleiding werk sociaal netwerk te kunnen runnen dat ook te onderhouden zal zijn. Reactie infoteur, 23-01-2017
Jeetje wat zwaar allemaal. Maar wat ga je er mooi en goed mee om. Petje af. Je snapt niet wat zulke mensen bezielt. Maar ik hoop echt dat je een prachtige toekomst tegemoet gaat barstensvol liefde en dat je dit achter je kunt laten.

Jd, 09-01-2017
Ik heb de diagnose PTSS van de psycholoog gekregen. Ik sta er eerlijk gezegd niet van te kijken. Ik heb een jeugd van gebrek aan affectie van beide ouders en verwaarlozing mee gemaakt. Ik leefde ongezond, poetste mijn tanden nooit en waste me echt eens in het half jaar. Niemand greep in, liep zelfs door een medische molen en was regelmatig doodziek. Ik heb daardoor dus meerdere trauma's opgelopen. Ik kan alleen maar zeggen dat ik een vechter ben, maar dit jaar heb ik opgegeven op aandringen van mijn lieve vrouw. Ik leed al de laatste tijd een overspannen zijn en richting de burnout, agressieve buien en gevoelens van depressie. In mijn jeugd ook zelfmoord willen plegen omdat er geen uitweg zichtbaar leek. Maar toch hoop gehouden voor de toekomst. Het enige wat ik een ieder kan zeggen is, geloof absoluut in jezelf. Ik heb te laat hulp gezocht vind ik zelf, maar gelukkig ben ik er aan begonnen. Zoek absoluut hulp, er zijn echt wel mensen in de wereld die je willen helpen. Ga naar de huisarts en praat erover. Ik krijg nu EMDR. Ik moet zeggen, het is een zwaar proces, want alles komt weer nar boven. Het enige wat mij nu op de been houdt is het woord doorgaan. Er is inderdaad zoals anderen hier aangeven hoop. Sterkte allen die door hetzelfde heen gaan; respect. Reactie infoteur, 10-02-2017
Heel moeilijk als je zo groot moet worden. Dat je daar de nodige deuken aan overhoudt is heel logisch, maar wel heel verdrietig. Maar u bent op de goede weg. Veel succes daarmee en nog heel veel liefde en geluk gewenst.

Anoniem, 22-06-2016
Door een narcistische vader en een moeder die de straffen aan mijn vader overliet en zich verder overal aan onttrok, heb ik ptss overgehouden. Ik ben nu 52 en sinds een jaar geen contact meer met mijn vader (moeder is 18 jaar geleden overleden).

Het was een constante angst door bedreigingen (heel dicht bij je gezicht schreeuwen), kleineren, straffen die of onevenredig waren van wat je had gedaan, óf niet eens weten wat je had gedaan. Zelfs nadat ik op mijn 18e in een huwelijk vluchtte, ben ik altijd bang geweest voor mijn vader. Pas 3 jaar geleden kwam ik erachter dat hij een narcist was.

Heb vanaf mijn 18e de ene psycholoog na de andere gehad. Ook psychiaters, maatschappelijk werksters en natuurgeneeskundige zijn aan de rij voorbij gegaan. Ik had altijd het gevoel dat ik niet ouder was als een jaar of 7 en werd misselijk/ziek als ik met iemand een confrontatie aan moest (zelfs mijn eigen kinderen).

Nu ben ik bezig met een EMDR behandeling en het slaat aan. Ik ben er nog niet, maar weet nu dat het goed komt en zonder de hevigste angsten door het leven kan. Is voor iedereen aan te raden. Het enige wat nog moeilijk blijft is het contact met mezelf te vinden. Als ik een foto zie van mezelf van vroeger, weet ik dat ik het ben, maar kijk er naar alsof het een vreemde is. Weet niet of dat goed komt, maar ik zit nu eindelijk op de goede weg. Reactie infoteur, 25-06-2016
Ik hoor heel goede dingen over EMDR. Ik hoop dat het steeds beter met je gaat en dat je een heel nieuw en gelukkig leven mag leiden.

Nina, 02-03-2016
Als kind ben ik mishandeld. Zowel fysiek (mijn vader slaat altijd als hij boos is, het liefst in je gezicht). als ook mentaal (elke dag te horen krijgen dat je waardeloos bent, dat je niets kan, dat je slecht bent, dat je egoistisch bent, dat het beter was als je dood was).

Mijn moeder is weggegaan toen ik 5 was en heeft nooit meer iets van zich laten horen.
Gelukkig had ik een goede band met mijn zusje, ondanks dat ik altijd voor heb gezorgd en zij vaak in de problemen kwam (politie/justitie/financiele problemen). Tot mijn verdriet overleed zij door een ongeval op 19 jarige leeftijd.

Nu ben ik alleen. Ik ben niet depressief. Waar je niet kapot aan gaat, dat maakt je sterker. Zet je schouders eronder en maak wat moois van je leven, er zijn al genoeg mensen die het kapot proberen te maken… Daar hoef je er zelf niet éen van te zijn. Reactie infoteur, 20-06-2016
Wat een geweldige levenshouding. Daar mag je trots op zijn. Jij hebt jezelf ontworstelt aan je omgeving en een heel eigen en nieuw levensmotto opgepakt. Ik wens je alle geluk van de wereld met deze houding en velen zouden een voorbeeld aan je kunnen nemen.

Cey, 21-02-2016
Ik ben als kind ook zwaar mishandeld. Psychisch, en emotioneel. Vaak uitgescholden en er werd me gezegd dat ik gek ben. Een jeugdtrauma heb ik zeker gehad. Nu zit ik in een depressie maar ik ga er uitkomen! Mark my words. Reactie infoteur, 20-06-2016
Heel goed van je. Laat je er niet onder krijgen en ga voor het leven. Niemand heeft het recht om je leven zo te beinvloeden en je zo naar te laten voelen. Veel sterkte, maar ook veel kracht.

Hennie, 25-11-2015
Sterkte Jessica.
Ja, weet je de somberheid voert vaak de boventoon in je leven door de mishandeling. Reactie infoteur, 21-07-2016
De gevolgen van mishandeling zijn vaak erg groot. Somberheid, depressie, ze komen vaak voor daardoor later in het leven.

Jessica, 20-08-2015
Houdt moed mensen. Ik ben nu 29 en ook slachtoffer van emotionele verwaarlozing, psychische mishandeling en lichamelijke mishandeling. Ik ben drie jaar geleden ook nog eens mishandeld door mijn ex-vriend. Toen ik daarvoor in therapie ging, kwam er veel los en zo kwam ik erachter dat wat er in m'n jeugd gebeurd is, niet normaal is. Ik ben zolang als ik mij herinneren kan al depressief. Daar is nu een einde aan gekomen. Ik wist niet dat het kon, maar het kan dus wel!
De angst en zelfhaat is mij niet totaal onbekend. Maar er is hoop. Als er maar iets in jezelf is, dat jezelf therapie gunt. Ik zit nu al drie jaar lang in therapie en vaak zie ik het licht niet, maar ik geef niet op. Reactie infoteur, 12-08-2016
Goed dat je het zo goed oppakt. Ik hoop voor je dat er nog hele mooie tijden aanbreken en dat je die ellende enigszins achter je kunt laten.

Eva, 22-06-2015
Beste Dames/Heren,
Voor mij is het zeer duidelijk dat ik al een paar jaar met emotioneel verwaarlozing heb geleefd. Nadat ik de gevolgen daarvan heb gelezen ben ik erg van geschrokken. Aantal gevolgen daarvan heb ik dus ook echt zoals angst, faalangst, eenzaamheid en steeds moeite met het vertrouwen in mensen. Ik vind het zeer moeilijk om op zo'n manier te leven maar de gedachte maakt mij al heel verwarrend. Reactie infoteur, 02-07-2015
Heel naar dat je dit hebt meegemaakt. Omdat je er vaak midden in zit besef je dat niet zo, maar later openbaart zich dan vaak wel. Probeer mensen te vinden die je kunnen bijstaan of zoek hulp voor dit probleem zou mijn advies zijn.,

P. P., 26-04-2015
Hoi… Ik wil jullie graag wat vragen…
Ik begrijp dat er veel slachtoffers zijn van kindermishandeling, de een nog erger dan de ander.
De 1 klimt er beter uit dan de ander… maar die ander? Waar kan de ander GOED hulp vinden om door de maatschappij te komen?
Ik ben nu 37 jaar en lichamelijke mishandeling is al jaren voorbij, maar ik krijg het niet uit mn hoofd.ik heb nachtmerries en word vaak zwetend wakker en dat me beddegoed echt zeikesnat is vd zweet.ik vind het ontzettend moeilijk om met mensen om te gaan en elke dag is voor mij een gevecht.ik probeer het wel maar al 30 jaar met een masker dagelijks, word uiteindelijk zo vermoeiend en moeilijk.
Ik heb regelmatig hulp gezocht maar tekens bleek ik maar een nummer, wat telkens onder aan de stapel terecht komt.
Ik zoek al jarenlang hulp en ik vind en krijg het niet… Ik ben moe van het vechten en het niet vinden van begrip.
Nu ben ik zover dat ik me eigen graag opsluit in mijn huis en heel graag de wereld buitensluit want hulp schijnt er niet te zijn… en dan is alleen zijn voor mij toch vaak het best.

Als er mensen zijn die mij kunnen vertellen waar ik goed en gericht hulp kan vinden hoor ik het graag.

Sterkte ook voor iedereen hier. Reactie infoteur, 21-08-2016
Wat vreselijk naar om te horen dat het je zo slecht gaat na al die tijd. Heb je wel eens over lotgenotencontact nagedacht? Dat je met een groep mensen praat die hetzelfde heeft meegemaakt? Dat geeft herkenning en die mensen kunnen je misschien wel beter helpen dan professionals. Bij hen namelijk geen 9 tot 5 klok of behandeling volgens de boekjes.

Elizabeth, 12-04-2015
Allereerst ben ik erg blij dat ik deze site gevonden heb. Beter laat dan nooit zegt men. Ik ben bang dat ik te laat mijn trots opzij hebkunnen zetten om mezelf uiteindelijk hier uit te spreken over dat wat ik dacht al enigzins verwerkt te hebben. Dan kom je er door samenloop van div.omstandigheden achter dat je nooit niks verwerkt had van de traumatische gevolgen van emotionele verwaarlozing waarbij wekelijks ook lichamelijke mishandelingen op jou werden gebotvierd. En ik was t liefste, behulpzaamste en zachtmoedigste kind dat je kunt voorstellen. Ik ben zo ontzettend boos. Ik heb hen jarenlang proberen begrijpen. Misschien om hen te excuseren om hun grove nalatigheid jegens mij. Ik loop al bijna n halve eeuw hier rond en pas sinds de dood van mn vader durfde ik mezelf toetegeven dat ik nog kapotter ben dan ik dacht. Ik heb inmiddels echt geen leven meer. Ook door ziekten w.o.kanker die ik mocht overleven en nu al jaren vechtend tegen auto-immuunsysteem ziekte. Vrij snel na t verlies van mn pa gebeurde waar ik als kind al zo bang voor was. Een diep gat waar ik inkwam en ik direct ingreep via hs.arts. Anti-depressiva slik ik nu. Maar dat is niet genoeg. Ik hou t hier nu bij want emotie speelt op.
Sterkte wens ik mijn mede-lotgenoten toe :-) Reactie infoteur, 22-08-2016
Wat ontzettend naar om dit te lezen. Ouders hebben zo vaak niet in de gaten wat ze hun kind aandoen. Heel naar. Zoek naar mensen die u warmte en geborgenheid kunnen geven, zou ik willen adviseren. Dat is moeilijk als je uit zo'n situatie komt, want je kent alleen datgene wat je met de paplepel is ingegeven. En vaak betekent dit dat als mensen u weer niet goed behandelen het herkenbaar is en u daar mogelijk weer intrapt. Heel veel sterkte en ik hoop toch dat uw leven op den duur veel kleur en geluk mag kennen.

Hennie, 06-04-2015
Ik ben in mijn jeugd zwaar mishandeld met ontzettend harde klappen tegen mijn hoofd aan waardoor het evenwichtsorgaan is beschadigd.
Tot op de dag van vandaag heb ik daar last van, onder andere iedere dag piepende geluiden in mijn hoofd zeg maar het constante oorsuisen, verder zou ik een bril moeten dragen, maar ook hier speelt mee dat de hersenen niet kunnen samen werken met de beschadiging van het evenwichtsorgaan.
Al met al heb ik ongeveer een dikke 50 jaar buikpijn gehad en mindere, maar ook in heftige mate.
Bij winkel bezoek of bij bezoek waar je ietwat angstig bent moet gelijk poepen.
Er is nog altijd een soort van faalangst die je bij je draagt.
Nu ik sinds enkele jaren opa ben komt alle ellende van toen weer naar boven.
Wat een smeerlap die dit heeft geflikt, het is erger dan een oorlogs misdadiger wat zo een man teweeg heeft gebracht.
Vele angstige momenten en het er niet meer willen zijn moet je overwinnen, Reactie infoteur, 23-08-2016
Wat vreselijk om dit te moeten lezen. Je snapt soms niet wat mensen hun eigen kinderen aandoen. En zij begrijpen niet wat voor gevolgen dat heeft. Ik hoop dat u toch ergens hulp krijgt om dit ergens te kunnen stoppen en ook wat geluk kunt ervaren. Sterkte.

Marina, 20-10-2014
Ik begrijp niet dat er voor lichamelijke mishandeling óf emotioneel lijden ten gevolge van lichamelijke mishandeling wél het schadefonds geweldsmisdrijven kan worden aangesproken, maar voor levenslang emotionele mishandeling NIET. Weet iemand waar je voor emotionele mishandeling en pedagogische verwaarlozing erkenning in geldelijke vorm kan opvragen? Welke instantie doet dat? Reactie infoteur, 22-10-2014
Misschien kunt u deze vraag eens voorleggen aan een letselschade advocaat. Mogelijk zijn er wel mogelijkheden om hiervoor schadevergoeding aan te vragen.