Israël: historische realiteit

Ik ga uit van de politiek-historische realiteit van het bestaan van een onafhankelijke staat Israël, het recht van joden om te wonen in een veilig thuisland na eeuwen van vervolging, onderdrukking en slavernij uitmondend in een ongeëvenaarde barbaarse slachtpartij op joden in de WOII. Een genocide die zijn weerga niet kent en die zo wreed en gruwelijk was, zo weldoordacht en zo massaal dat het een onuitwisbare stempel drukt op de joodse geschiedenis en de joodse toekomst.

De belofte

De belofte van de Britten aan de palestijnen dat zij een eigen staat zullen krijgen. Historische realiteit is dat er toen nog geen sprake was van een palestijns volk (een uitvinding van Yassar Arafat in 1964) maar de bevolking van het toenmalige mandaatgebied bestond grotendeels uit Arabieren. Realiteit is tevens dat de Britten op 2 momenten in de geschiedenis een duidelijke belofte aan de joden hebben gedaan t.w. in 1917 middels de Balfour-declaration (de belofte van een joods nationaal tehuis in het mandaatgebied) en het Churchill-witboek in 1922. Een onderhuidse belofte was de aanstelling van de joodse zionist Herbert Samuel als eerste gouverneur van het mandaatgebied. Joden en palestijnen zijn het overigens eens over de verraderlijke dubbelrol die de Britten toentertijd hebben gespeeld. De Britten hebben zich overigens niet laten leiden door het idee van Ben Gurion, met hun zeeblokkade hebben de Britten er alles aan gedaan om joodse vluchtelingen en overlevenden van de nazi-holocaust te weren, hebben zij tot de laatste dag de joodse vrijheidsstrijd onderdrukt en hebben zij er bij hun terugtrekking uit het mandaatgebied alles aan gedaan wapen- en munitievoorraden in handen van de arabieren te laten vallen.

VN-verdelingsplan

Het VN-verdelingsplan is geen uitvinding van de joden noch van de arabieren. Beide groepen hebben voor- en nadelen bij de uitvoer van het plan. De arabieren verliezen gebied maar mogen en kunnen wel in hun oorspronkelijke woonplaatsen blijven wonen, de joden krijgen een kwetsbare autonome staat die moeilijk verdedigbaar is en voor een deel bestaat uit de uitgestrekte maar onvruchtbare Negev-woestijn. Jeruzalem maakt geen deel uit van de joodse staat. Niet de Britten noch de VN roepen een onafhankelijke staat Israël uit maar het is eigen joods initiatief en de jonge staat werd een dag na de onafhankelijkheid al aangevallen door vele arabische buurlanden. Het zijn deze buurlanden en de rijke arabische herenboeren die de arabische bevolking opriepen te vluchten, ziehier het ontstaan van een vluchtelingenprobleem die decennia lang tot op de dag van vandaag kunstmatig in stand is gehouden om de strijdlust tegen Israël te voeden. Arafat en consorten hebben daar dankbaar gebruik van gemaakt. Israël heeft jarenlang niet kunnen (en willen) onderhandelen met de wrede arabische tegenstanders die verdeeld waren in diverse terroristische organisaties, een echte politieke organisatie bestond nog niet. Een onafhankelijke palestijnse politieke organisatie bestaat tot de dag van vandaag niet, het zijn gematigde (Fatah) of minder gematigde (Hamas) voortvloeisels van de eerdergenoemde organisaties die tot in het recente verleden of zelfs nu nog politiek engagement combineerden met terroristische aanslagen op Israëlische burgers en joodse doelen. Fatah heeft in de meer recente geschiedenis de beschikking gekregen over gewiekste onderhandelaars (Saeb Erakat c.s) maar heeft de historische blunder begaan om altijd het onderste uit de diplomatieke kan te willen en daarbij telkens het deksel op de neus gekregen. Zowel arabieren als Israëliërs zijn het eens dat met wat meer goodwill er allang een onafhankelijke en levensvatbare palestijnse staat zou zijn geweest. De bereidheid van Israël akkoord te gaan met een twee-staten-oplossing is nog nooit zo groot geweest, de bereidheid te strijden tegen een organisatie die de staat Israël wil vernietigen en militairen ontvoert is overigens minstens even groot.

Heilig land

Israël is geen heilig land dat geen fouten maakt, de omgang met de arabische inwoners is vaak lastig. Toch heeft Israël hier samen met het arabische bestuur een goede en constructieve oplossing gevonden, de belastingdruk voor de Israeli-Arabs is laag, de voorzieningen in de arabische steden en dorpen zijn goed, zo goed dat de inwoners er over het algemeen wel voor waken om aansluiting te zoeken bij hun arabische broeders, laat staan te emigreren. Er is een beperkt zelfbestuur (arabische burgemeesters) en een arabische, democratisch gekozen vertegenwoordiging in het nationale parlement en de tweede officiële taal in het land is al sinds 1948 arabisch.

Zelfverdediging

Israël heeft als ieder ander land het recht op zelfverdediging. Als burgers worden aangevallen zal een reactie volgen. Of deze reactie buitenproportioneel is is discutabel en afhankelijk van politieke voorkeur. Als de terroristen zich verschuilen tussen de burgerbevolking is dat niet de verantwoordelijkheid van Israël. Overigens kent Israël ook de "policy of restraint" en het begrip "targeted killing" waarbij de burgerbevolking zoveel mogelijk wordt ontzien of aanvallen zelfs worden afgeblazen. In haar recht op zelfverdediging heeft Israël een veiligheidshek gebouwd en op sommige plaatsen een muur. Geen mooie oplossing en ook niet onomstreden maar wel effectief want met het dichten van de laatste gaten behoren palestijnse zelfmoordaanslagen tot nu toe tot het verleden. Israël is niet verantwoordelijk voor het economisch of het politieke welzijn van de palestijnen of een palestijnse staat, het bestaan van een veiligheidshek doet daar niets aan af.

Wel heeft Israël palestijnse douanagelden achtergehouden uit reële overwegingen dat het geld gebruikt gaat worden voor wapenaankopen. Israël heeft afgelopen vrijdag overigens 100 miljoen dollar aan douanegelden overgemaakt aan de palestijnse autoriteit van Abbas. Niet aan Hamas? Nee, niet aan Hamas. Israël zou wel stom zijn.

Een veel gemaakte vergelijking tussen het Hamas van nu en de joodse terreurbewegingen van voor de oprichting van de staat Israël gaat niet op. Hamas richt zich tegen joodse doelen (militair en civiel), de joodse bewegingen destijds voornamelijk tegen de Britse militaire macht en ongeregelde arabische troepen.

De toekomst?

Hopelijk stopt de strijd tussen Hamas en Fatah en besluit Hamas tot een erkenning van Israel en maakt zich daarmee op termijn tot een serieuze gesprekspartner voor Israël. Terugtrekking van joodse kolonisten uit de Westelijke Jordaanoever en uitvoer van een two-state-solution met garanties voor de veiligheid. Jeruzalem als ongedeelde hoofdstad van Israël met bescherming en toegankelijkheid van religieuze heiligdommen. Maar bovenal een veilige soevereine staat Israël.