Vrouwen en promotie: wat moet je ervoor doen (of laten)?

De Commissie Gelijke Behandeling plaatste een poll op sociale-netwerksite LinkedIn. De insteek: wat vinden werkende vrouwen van gelijke beloning, doorgroeikansen en de vraag of je moet kiezen tussen kinderwens en promotiekansen? De resultaten zijn opzienbarend... Wat doen wij vrouwen en waar zien we van af om verder te kunnen komen in ons werk? Veel. De Commissie Gelijke Behandeling (CGB) plaatste een enquete op de sociale netwerksite LinkedIn. De opzienbarendste conclusie uit die poll is dat een op de tien vrouwen bereid is om een zwangerschap uit te stellen voor een promotie. De polls die de Commissie Gelijke Behandeling plaatste , vormden een onderdeel van de campagne ‘Flauwekulexcuus’.

Als jij minder verdient dan hij

Dat vrouwen zowel in bananenrepublieken als in Nederland structureel minder verdienen dan mannen, is geen welkome boodschap. Want we zijn toch zo rechtvaardig, verlicht en modern? Via grapjes, sneren en ander onheil wordt het thema van ongelijke beloning achter het behang (of achter het glazen plafond) geplakt. Maar het is wel een realiteit. Volgende vraag: stel dat je mannelijke collega meer geld krijgt voor hetzelfde werk, en je komt erachter. Doe je dan iets? Ja, is het antwoord voor net geen derde van de vrouwen (32%), en wel direct. Deze vrouwen kloppen bij de leidinggevende aan en stellen dat zij hetzelfde loon willen hebben als de man. Dat is op zich geen enorme 'score', maar er is meer. Bijna zes op de tien vrouwen uit het onderzoek laat het er ook niet bij zitten, maar wacht het moment af. Deze 58% komt tijdens het functioneringsgesprek met haar inzichten over het loonverschil.

Schoppen naar het glazen plafond

Het was onlangs weer in het nieuws. In Nederland wordt nog niet een op de vijf topposities bekleed door vrouwen. Zelfs macholand bij uitstek Rusland, komt gemakkelijk op het dubbele! Mercer kwam met die gegevens en was - helderheid is heerlijk - duidelijk over een van de redenen: we nemen aan wat op ons lijkt. Als mannen iemand aannemen, is het dus eerder een man. De kans is dus groot dat je als vrouw verdacht weinig in beeld komt voor managementfuncties. En wat doe je dan? Nou, er wordt wat afgeschopt naar dat hardnekkige glazen plafond. Bijna de helft van de vrouwen uit de poll (47%) is echt bereid heel wat uit te kast te halen om te bewijzen dat zij geschikt is voor een felbegeerde topfunctie.

Wilt u een carriere of een baby?

Bijna een derde ofwel 31% gaat een gesprek aan met haar leidinggevende over de doorstroommogelijkheden. Maar toch nog 16% besluit te gaan solliciteren bij een organisatie waar zij haar kansen op een hogere functie beter inschat. Maar de opvallendste conclusie uit dit onderzoek is wel, dat de babywens nogal eens het onderspit delft tegenover de carrierewens. Stel, je hebt een kinderwens maar ook ambitie. 39% van de vrouwen gaat voor promotie, maar gaat tegelijkertijd voor die zwangerschap. Ook ruim een derde ofwel 37% praat over de kinderwens en probeert goede afspraken met de leidinggevende te maken. Maar, en nu komt het, één op de tien vrouwen is bereid het moederschap uit te stellen zodat zij promotie kan maken. Een ongeveer even grote groep (12%) stelt haar ambities bij en geeft de promotie op om voor een kind te gaan. Dat dit nog een discussiepunt moet zijn is ideologisch treurig, maar deze keuzes spreken wel van realiteitszin.

Discriminatie van vrouwen en cultuur

De Commissie Gelijke Behandeling kwam met de veelzeggende campagne ‘Flauwekulexcuus’, omdat veel vrouwen nog steeds anders worden behandeld op de werkvloer dan mannen. Het komt nogal eens voor dat het hiervoor gebruikte excuus zogezegd flauwekul is. En vaak is het ook nog eens onwettig. Volgens de Wet Gelijke Behandeling mogen werkgevers vrouwen niet anders behandelen omdat zij vrouw zijn. Maar waar komt dit eigenlijk vandaan? De wortels van het idee dat mannen in bestuur, bedrijven en anderzins buiten de deur horen en vrouwen binnenshuis, liggen zo diep als de Griekse en Romeinse tijd en gaan zelfs nog verder terug. Zelfs grote Griekse wijsgeren als Aristoteles gingen ervan uit dat zelfontplooiing een mannenzaak was, omdat de man de bezitter van de rede zou zijn en de vrouw niet. Sindsdien is het in de westerse wereld wel verbeterd, maar dobberen we slechts in een trage en gestage lijn weg van de illusie dat de vrouw een onaffe man is (ook zo'n spannende notie uit de Griekse en Romeinse ideeen over menselijke biologie)..